اگرچه واژه «واحه» برکه هایی را به یاد می آورد که آب بر سطح شان تلالو می کند و درختان نخل گرداگرد آنها به آرامی در باد به اهتزاز درمی آیند، اما این پناهگاه های آبی کمیاب در بیابان در عمل چیزی بیش از تسکین دادن به مسافران لب تشنه عرضه می دارند. آنها در واقع اکوسیستم هایی پیچیده اند. طبق یک بررسی تازه، یکی از این قطعات فوق العاده پیچیده به نام حوضه کوآتروسی انگاس CCB درست وسط بیابان بادگیر «چی هواهوا» در مکزیک آرمیده است. این واحه که مساحتی برابر با ۳۲۵ مایل مربع را پوشش می دهد، مجموعه متنوعی از زیستگاه های آبی شامل برکه ها، باتلاق ها، آبگیرها، جوی ها و سرچشمه ها را دربر می گیرد.
این واحه علاوه بر آنکه میزبان بیش از هفتاد نوع گونه بومی از مهره داران آبزی است، پناهگاه اجتماع بی همتایی از موجودات ذره بینی نیز هست که یادگارگذشته باستانی واحه اند.به تازگی تیمی از پژوهشگران به سرپرستی والریا سوزا V.Souza، بوم شناس تکاملی دانشگاه ملی اتونوموس در مکزیکوسیتی، دست به کار تعیین توالی DNA میکروبی این موجودات ریز شدند و ۳۸ دودمان میکروبی جدید در آب های CCB کشف کردند که تا پیش از این کاملا ناشناخته بودند.
از همه عجیب تر آنکه نزدیک ترین خویشاوندان نیمی از این دودمان ها، گونه های دریایی هستند در حالی که CCB ده ها میلیون سال پیش از اقیانوس جدا شده است.سوزا و تیمش موجودات ذره بینی دیگری که با میکروارگانیسم های واحه خویشاوندی نسبتا نزدیکی دارند را در دره های اطراف CCB یافتند که نشانه وجود
ارتباطات آبی بین واحه و محیط اطراف آن است.این واحه که از سوی حکومت فدرال «منطقه حفاظت شده» معرفی شده در سال های اخیر به ویژه به خاطر آبیاری مزارع علف رمه ها، تحت فشار فزاینده ای قرار گرفته است. این مزارع احتمالا آب مورد نیاز خود را از طریق سفره های آب خیزی که آب واحه را تامین می کنند، فراهم می آورند. سوزا و گروهش امیدوارند که یافته هایشان منجر به اعمال قوانین سفت و سخت تری برای حفاظت از آب های این منطقه شود.
نظرات بسته شده است.