در جامعه عشایری این استان، هنگام فوت شخصیت‌های مهم و معروف و به پاس خدمات آنان مراسمی تحت عنوان چَمَر برگزار می‌شود. زمان برگزاری مراسم و چگونگی تقسیم وظایف بین افراد در جلسه‌ای که متشکل از بزرگان طایفه است، بررسی می‌شود. پس از آن، زمین مسطحی را در نظر می‌گیرند و آن را از سنگ پاک می‌کنند. این زمین باید گنجایش افراد عزادار را داشته باشد. عده‌ای نیز جهت دعوت طوایف همجوار گسیل می‌شوند. در کنار زمین، دوارهایی جهت اسکان میهمانان نصب می‌کنند. افرادی نیز مشغول تهیه کتل می‌شوند. بدین ترتیب که اسبی را با لوازم شخصی متوفی از قبیل تفنگ، قطار، فشنگ، گرز و پارچه تزیین می‌کند. علاوه بر آن ستون بلندی شبیه چهارپایه را با پارچه می‌آرایند و عکس متوفی را بر آن نصب می‌کنند.
در روز برگزاری مراسم، عده‌ای در محل ورودی، می‌ایستند و به میهمانان خوش‌آمد می‌گویند و آنان را به جایگاه مخصوص هدایت می‌کنند، تا پس از استراحت اگر مایل بودند در مراسم شرکت کنند.
در زمینی که از پیش آماده شده است، مردان و زنان با فاصله از هم، دایره‌ای را تشکیل می‌دهند. مردان معمولاً تکه‌ای از دوار (سیاه چادر) بر دوش می‌افکنند و زنان هم پارچه سیاه بلندی را با دست در جلوی خود می‌گیرند. در میان دایره چهار نفر شاعر قرار می‌گیرند که به ترتیب به سرودن اشعاری فی‌البداهه می‌پردازند و همزمان با شعرخوانی، قطر دایره را می‌پیمایند. آن‌ها، ابتدا به حمد خدا و ستایش متوفی می‌پردازند. منظور آنان این است که جهان به هیچکس حتی پیامبران و امامان وفادار نمی‌ماند. در پاسخ هر بند از اشعار شاعران، مردم یک یبند آن، (کَسَ میرراو) را تکرار می‌کنند و همراه با آن حرکت آهسته‌ای به شانه‌شان می‌دهند. در میان این دایره کتل را می‌گردانند. اگر شاعران خسته شدند، آنان را به دوارهایی که برای آنان در نظر گرفته‌اند، راهنمایی و از آنان با آش پذیرایی می‌کنند. پس از پایان مراسم، زنان به سوی کُت و تاتِریانه می‌روند و به شیون و زاری می‌پردازند. پس از رفتن میهمانان، سنگ بزرگ و یا سنگ‌هایی در وسط دایره محل چمر قرار می‌دهند که به آن‌ها چمر یا چمرگاه می‌گویند و معمولاً به نام متوفی یا طایفه‌اش مشهور می‌شود.