منطقه شکار ممنوع آهنگران

نام انگلیسی:  Ahangaran hunting prohibited region     نام فارسی :  منطقه شکار ممنوع آهنگران

منطقه آهنگران به استناد بند "و" ماده 6 قانون حفاظت و بهسازی محیط زیست از تاریخ 15/12/90 و شماره روزنامه رسمی 19582 مورخ 7/3/91 به مدت 5 سال به عنوان منطقه شکار ممنوع به تصویب سازمان حفاظت محیط زیست رسیده است. مساحتمنطقه 20000 هکتار و بین 59 55 طول غربی تا 60 05 طول شرقی و 33 20 عرض جنوبی تا 33 32 عرض شمالی واقع گردیده است.

حدود اربعه
شمالا": از روستای حسن آباد به کلاته داشگران سپس به انتهای اراضی کشاورزی اردکول و محسن­آباد و سپس به روستای تاجکوه و حسین­آباد پس از گذشتن از اسفرق و سد بشیران به تقاطع راه خاکی سد و جاده آسفالته حاجی­آباد – پیشبر
جنوبا": در امتداد رودخانه آهنگران پس از منتهی الیه اراضی کشاورزی دزگ به مناوند
شرقا": از روستای حسن­آباد در امتداد جاده به ابتدای اراضی کشاورزی محمدآباد و پس از منتهی الیه اراضی محمدآباد و قنات به روستای حسین­آباد و سپس در مسیر راه خاکی به پاسگاه قدیم آهنگران
غربا": از انتهای اراضی واگذاری به مناوند به روستای برسنان و پس از گذشتن از منتهی­الیه اراضی کشاورزی برستان، فخرآباد به روستای جیم آباد
 

پوشش گیاهی

در مناطق صخره­ای و کوهستانی گونه­های درختی شامل: بنه، بادامشک، انجیر و گونه­های بوته­ای مانند: درمنه­کوهی، افدرا، کلاه میرحسن و چوبک مشاهده می­شوند. در مناطق دشتی، تاغ و دیودال عمده­ترین گونه­ها هستند که غالبا" دست کاشت می­باشند و نیز گونه­های بوته­ای و علفی از قبیل خاکشیر، اسپند، درمنه دشتی و نیز گونه­هایی که دارای ارزش زیباشناختی، حفاظتی، اکولوژیکی و تغذیه­ای می­باشد در منطقه به چشم می­خورند.
ارزش دارویی: از مهمترین گونه­ها زیره­سیاه ، آویشن، بادرنجبویه، کلپوره، ریواس، گل گاوزبان.
ارزش حفاظتی: درمنه، کما (دشتی )، انجیر وحشی، کلاه میرحسن.
ارزش اکولوژیکی: کنگر، گون، چوبکا، نسترن وحشی و گونه­های درختی مثل بنه، بادامشک.
مراتع منطقه غالبا" دارای وضعیت ضعیف تا متوسط بوده و در بعضی مناطق به علت چرای مفرط بویژه توسط شتر در نواحی دشتی و بز و میش در کوهستان و نقاط صخره­ای و نیز عدم برقراری تعادل بین دام و مرتع، وضعیت آن به لحاظ تولید علوفه رو به تنزل بوده و در برخی مناطق هم به علت تخریب بیش از حد، گونه­های مهاجم تراکم بیشتری را نسبت به گونه­های دیگر به خود اختصاص داده­اند و اکثر گونه­های درختی و بوته­ای در شرف تهدید می­باشند.

حیات وحش

مهمترین گونه­های پستاندار شامل: کل وبز، قوچ و میش، آهو، پلنگ و گونه­های کوچک جثه مثل خارپشت ، خفاش، پایکا، خرگوش، روباه، شغال، گرگ.
پرندگان : انواع عقاب، دلیجه، کبک، تیهو، کلاغ، کبوتر، زاغی، کمرکلی، دم جنبانک.
خزندگان: انواع مارهای سمی و غیر سمی مثل جعفری، کبری، افعی، تیرمار، مار قیطانی، انواع مختلف آگاما و گلکوی و بزمچه.
دوزیستان: قورباغه در رودخانه­های آبی
آبزیان: منحصر به قنوات که غالبا" سیاه­ماهی و در برخی مناطق گامبوزیا هم مشاهده می­شود ( البته در استخرهای ذخیره آب ). البته آمارگیری دقیق و علمی حیات­وحش در دست نیست. پرندگان مهاجر آبزی در ضلع شمالی منطقه و در رودخانه حاجی آباد و سد حاجی آباد در برخی فصول سال مشاهده می­شوند که عمده­ترین آنها عبارتند از اگرت، حواصیل خاکستری، خوتکا، سرسبز، آبچلیک، فیلوش و لک لک.