خور

خور مرکز بخش جندق و بیابانک است ( استان اصفهان ) که دارای فرهنگ غنی و پر باری است. تاریخ شکل گیری آن بدرستی معلوم نیست ولی آنه از شواهد و قراین و دست نبشته های قدیمی استنباط می شود حد اقل تا قرن پنجم و ششم هجری می توان آثاری هر چند نا محسوس را مشاهده کرد .

خور در گویش زرتشتی همان فرشته نگهبان آفتاب است .خور به معنای خلیج نیز آمده است که حکایت از آن دارد که روزگاری خور جزیره ای بوده است در دریایی پهناور .

ناصر خسرو در سال 444 هجری در سفر نامه خود از بیاذه و گرمه ( جرمق ) نام برده است .وی مجموع آبادی های منطقه را 12 مورد تخمین زده و از بیاذه ( پیاده ) به عنوان مرکز و یکی از پایگاه های اسماعیلیه نام برده است.

در خور دو قنات در رگ های شهر جاری است که نخلستان ها و کشتزار های شهر از آن جان گرفته اند قنات کلاغو وقنات دهزیر.

قنات کلاغو که یکی از طولانی ترین قنات های ایران است در مسیری 7200 متری از مادر چاه تا خور کشیده شده و قدمتی 900 ساله دارد و قنات دهزیر که از پر آبترین قنات های کویری است حدود 4000 متر از خور فاصله داشته و قدمت آنه به بیش از 1000 سال می رسد .