ساز کوبه ای دوار و دو طرفه است که نوازنده آن را در بغل گرفته و تنها با یک طرف آن به نوازندگی با دست می پردازد. برخی از تکنیک های نوازندگی ناقارا شبیه به تکنیک های نوازندگی تنبک هستند. این ساز در سنت موسیقی آذربایجان مورد استفاده قرار می گیرد. در گذشته در جنگ از آن استفاده می‌کردند. بدنۀ ساز استوانه‌ای است ساخته شده از چوب توت، که روی آن پوست بز کشیده‌اند. ناقارا بیشتر در ارکسترها نواخته می‌شود.
این ساز علاوه بر آذربایجان به انواع و اندازه های مختلف در نقاط مختلف ایران وجود دارد:
ناقاره شمال:
از دو کاسه سفالین ( یک کمی کوچک تر از دیگری) تشکیل شده است. این ساز را معمولاً با دو چوب و گاه با دست می نوازند و قطر دهانه کوچک ۱۶و بزرگ ۲۲سانتیمتراست.
ناقاره کردستان:
آن را گاه به اسب می بندند و نوازنده سوار اسب آن را با دست می نوازد.
ناقاره فارس:
مانند دو تای قبلی جفتی است ولی بزرگ تر از آنها و اختلاف زیادتری در اندازه های هریک نسبت به دیگری (قطردهانه شان ۲۳،۳۷ سانتیمتراست) شکل آنها نیز «خمره ای» فشرده است. نقاره فارس برای ساختن نقاره های جدید، زمینه و مدل قرار گرفته است.