این بنا درضلع شمالی صحن اصلی بقعه شیخ صفی الدین اردبیلی واقع است و ازساخته های شاه تهماسب اول به شمار می آید . درخصوص عملکرد واقعی بنا اطلاع دقیقی دردست نیست و چنین به نظرمی رسد که برای مراسم صوفیانه استفاده می شده است؛ با توجه به اینکه فاقد محراب است و بدان میدان دراویش نیز می گفته اند . نقشه بنا عبارت از یک هشت ضلعی منظم به قطر 50/20 متر است که درمقابل آن، ایوان بزرگی احداث کرده اند . درگذشته، برروی این محوطه ، گنبدی به قطر 5/16متر قرار می گرفته که بعد از فرو ریختن آن، در دوره قاجار، سقفی مسطح برروی 16 ستون با پایه ستون های حجاری شده احداث می کنند که آن هم ویران می شود و در دوره اخیر، سازمان میراث فرهنگی اقدام به بازسازی پوشش آن می کند . نمای اصلی ایوان، با کاشیکاری زیبا و کتیبه های قرآنی تزیین شده و جلوی آن با پنجره بزرگ مشبک گره چینی ازجنس فلز مسدود شده است . برروی دیوار شمالی داخل بنا ، طاقنمای بزرگ پنج ضلعی ایوان مانندی وجود دارد که بالکن کوچکی دربالای آن ساخته اند و ازطریق پلکان کوتاهی واقع در عقب طاقنما بدان می توان رسید . به نظر می رسد که این بالکن، ازالحاقات دوره بعدی باشد . دردیوارهای شمال و غرب بنا نیز درهایی تعبیه شده که به اتاق های مجاور راه دارد . جرزهای عظیم این مسجد ، با تر فندهای مختلفی، سبک و توخالی ساخته شده است .
نظرات بسته شده است.