پلایا یک ناحیه صاف در بخش انتهایی یک حوضه آبخیز نواحی بیابانی با زهکشی داخلی است که گاهی اوقات دارای آب نیز می باشد (در ایران گاهی به آن کویر نیز گفته می شود).
به بیانی دیگر پلایا ها لندفرمهایی از یک حوضه آبخیزند که منحصرا آب را از طریق تبخیر از دست می دهند و در طول زمان در معرض نوسانات طبیعی تراز سطح آب هستند .
این نوسانات سطوح وسیعی از عرصه های پلایا را عاری از پوشش گیاهی کرده و آنها را برای توالی اولیه آماده می کند. در برخی از نواحی مجاور ساحل پلایا پوسته نمکی موجود بوضوح خاکهای قلیایی را برای گیاهان غیر قابل تحمل کرده است.هرچند مناطقی از پلایاها فاقد این قشر نمکی اند و خاکهای موجود می توانند به رشد گیاهان کمک کنند . به دلیل شرایط سخت فیزیکی داخل پلایا، مانند خاک متراکم، شوری بالا و چرخه غیر قابل پیش بینی غرقاب شدن یا خشک شدن، رویش بسیاری از گیاهان به نواحی ساحلی یا کناری پلایا محدود می شود. شکل زیر نمایی تصوری از یک پلایا را نشان می دهد.
یکی دیگر از دلایل عدم وجود گیاه در حواشی پلایا را باید در وجود سطوح صاف و هموار پلایا و بادهای نسبتا شدید این محیط جستجو کرد چه سطح صاف پلایا نمی تواند مانعی برای بدام انداختن بذور گیاهان موجود در این نواحی فراهم کند. بطور مثال در تحقیقی که در سواحل صاف و هموار پلایای مونو-کالیفرنیا برای میزان پراکندگی بذور چند گونه گیاهی انجام شد حداقل فاصله برای گونه Chrysothamnus spp.
حدود 1300 متر و برای گونه Sarcobatus vermiculatus حدود 700 متر بود(کوین و همکاران، 1998). از این رو چنانچه مانعی برای بدام انداختن بذور گیاهی در این عرصه ها ایجاد شود امکان استقرار و رشد گونه های مقاوم بشوری وجود خواهد داشت .
اگر مرکز پلایا بدلیل تجمع بیش از حد آبهای شور و وجود پوسته های نمکی در اطراف آن شرایط حادی برای استقرار گیاه فراهم کرده اند اما زهکشی نواحی شور اطراف ساحل پلایا در این مناطق و رطوبت کافی موجود در خاک می تواند امکان رشد برخی گونه های گیاهی مقاوم را فراهم آورد.