روز بیست و دوم هر ما باد نام دارد. این واژه در اوستا وات ودر فارسی جدید باد شدهاست ویکی از ایزدان در دین زتشتی است. ابوریحان بیرونی می گوید در قم وحوال یآن باد روز با مراسم بسیار مفصلی که با شادی وپایکوبی همراه است برگزار می شود وبازاری تدارک می بینندکه در آن بازار وسایل شادی ورفت وآمد وگونه ای کارناوال بر پا می گردد. اما در اصفهان این روز را کژین می نامند وجشنی که تدارک می شود به مدت یک هفته چون جشن های بزرگبه طول می انجامد.
کوشیار در ککتاب المدخل فیناعه احکام النجوم این روز را جن واذیره و در زیج خود جشن باذوره ضبطکرده اس. در کتاب منتهی الادراک جشن واذبره آمده است. اما در برهان قاطع- جشن بادبره و همچنین در کتاب دبستان مازدیسنی بادبره ثبت شده است. سه موردنخست آشکار است که شکلی قدیم از ضبط باد بره می باشد.اما شرح دوکتاب اخیر یکسان می باشد. وجه تسمیه این جشن در وجه انتساب عنوان ان است به باد برده:(…. گویند هفت سال در ایران باد نیامد. در این روز شبانی پیشکسرا آمد گفتک دوش آن مقدار بادآمد که موی بر پشت گوسفندان بجنبید. پس از آن روز نشاطی کردند وخوشحالی نمودند وب این نام شهرت یافت). وسالیان پس از آن بدان خاطر جشن بادبره برگزار د. شهمردان بن ابی الخیر، در روضه المنجمینکه حدود 456 – 470 هجری – نوشته شده از این جشن به صورت باد بزه یاد کرده است.