جکوی ایرانی

نام علمی : hemidactylus persicus

نام انگلیسی: persian gecko   

نام فارسی: جکوی ایرانی

مشخصات: برآمدگی های پشتی بزرگ و فراوان، در 14 تا 16 ردیف کم و بیش طولی منظم مرتب شده اند؛ دم بدون لبه جانبی نوک تیز و دندانه دار؛ نرها با 9 تا 13 منفذ پیش مخرجی (فقط نرها منافذ پیش مخرجی دارند)؛ سطح زیرین چهارمین انگشت پا دارای 1 تا 14 تیغه؛ 10 تا 12 سپر در لب بالا و 8 تا 10 سپر در لب پایین.
رنگ آمیزی: رنگ پشتی قهوه ای روشن یا مایل به خاکستری، با برآمدگی های منفرد سفید، قهوه ای تیره یا سیاه که در یک طرحی از نقاط کوچک نامنظم مرتب شده اند؛ معمولاً یک رگ تیره بر طرفین سر؛ شکم مایل به سفید.
 

زیستگاه: نواحی بیابانی و نیمه بیابانی خشک، در دامنه ها و تپه های سنگی یا صخره ای آهکی عاری از گیاهان یا با پوشش گیاهی بسیار اندک، و همچنین خرابه ها.
 

عادات و رفتار: شبها فعالند؛ در فصول بسیار خشک و گرم سال که تقریباً دیگر اثری از گیاهان سبز دیده نمی شود،‌فعالیت بیشتری دارند. گاهی در خانه ها یافت می شوند؛ زیر سنگ ها یا شکاف صخره ها و حفره ها مخفی می شوند. از حشرات نشیر ملخها، قاب بالها، بیدها و غیره تغذیه می کنند. احتمالاً اواسط بهار جفتگیری، و در تابستان یا اوایل پائیز تخمگذاری می کنند؛ تا کنون 2 تخم در هر بار تخمگذاری گزارش شده است.
 

پراکندگی جهانی: ایران، عراق، عربستان سعودی، عمان، بحرین، پاکستان، هند.
 

اندازه: نوک پوزه تا مخرج 72 میلیمتر دم 78 میلیمتر.
 

ملاحظات: در ایران این گونه تا ارتفاع 1000 متری جمع آوری شده است. محل نمونه تیپیک بطور دقیق مشخص نیست؛ (طبق نظر Smith (1935) محل نمونه تیپیک از ایران، شیراز واقع در استان فارس می باشد.)