در قرن سیزدهم دوات‌گری شغلی بود که تهیه دوات و دوات دان یعنی قلمدان می نمود و چون کار دوات گری با ورود قلم فرانسه و جوهر و قلم‌های نوک آهنی و در عقبش خودنویس رو به زوال گذارد به تدریج دوات گرها کار اولیه خود را به سماورسازی و امور ادوات برنجی تبدیل نموده و سماورساز شدند.
بنا بر نوشته جعفر شهری در کتاب تاریخ اجتماعی تهران، در قرن سیزدهم دوات گری شغلی بود که تهیه دوات و دوات دان یعنی قلمدان می نمود و چون کار دوات گری با ورود قلم فرانسه و جوهر و قلم های نوک آهنی و در عقبش خودنویس رو به زوال گذارد، به تدریج دوات گرها کار اولیه خود را به سماورسازی و امور ادوات برنجی تبدیل نموده و سماورساز شدند. به طوری که بعد از دوات گری کار این کسبه تبدیل به ساختن آفتابه ی وضو در اشکال و اندازهای مختلف از برنج شد، یعنی آفتابه ای کوچک برنجی که مخصوص وضو گرفتن بود و آن را در زمستانها به جهت گرم نگه داشتن آب درونش در پایه کرسی جای می دادند.
او در ادامه آورده است بعد از آن، همراه گران و کم شدن سماورهای برنجی روسی در جنگ جهانی اول، ساختن سماورهایی از روی سماورهای آنها جزء دیگر کارهای این کسبه درآمد که همراه آن تعمیر سماورهای سوخته و دیگر تعمیرات و لحیم کاری های مختلف ضمیمه کارشان گردید.