ایران، زیباترین سرزمینهاست. آنچه از طبیعت و منابع طبیعی، که ملتها به داشتن گوشه ای از آن به خود می بالند، همه در ایران گرد آمده است. سواحل وسیع خزر و خلیج فارس و دریای عمان ، سلسله جبال زاگرس و یخچالهای البرز،دریاچه ها و تالابها، دشتهای وسیع لوت و کویر مرکزی، جنگلهای فشرده گیلان و مازندران، سپیدرود، کارون و ارس، همه و همه از آن سرزمین افسانه هاست.
افسانه ها و حماسه هایی که هر گوشه از این سرزمین دیرین را به تاریخ پیوند می زند و معنایی می بخشد.
برای آنان که فصلهایی از طبیعت زیبای این مرز و بوم کهن را می خوانند، هر نظر همچون شرابی چند هزار ساله، سکر آور است.
شاید آگاهی از زیبایی این گوشه از زمین، درمانی بر زخم های عمیقی باشد که در طی سالیان بر پیکر محیط زیست بی مانندش وارد نموده ایم.
شاید نزدیکی به طبیعتی که از آن ماست، سرآغاز آشتی با زمین باشد. طبیعتی که از ما جدا نیست و سرنوشت ما با سلامت آن گره خورده است. به مطالب بسیاری که از طبیعت ایران نوشته شده است، بسنده نمی کنیم و بدینوسیله یاد می کنیم از نعمت زیستن در چنین گلچینی از زیبایی های زمین.
هرچند هر گوشه از ایران زمین، زیبا و ستودنیست، کششی دارد گفتن از سرزمینی که در خاموشی شب، پر رمز و راز است و در تابش آفتاب همچو زر می درخشد.
کویر
اکنون که از کویر می نویسم، به لطف همراهی با دوستان هم گروه خود بارها و درفصلهای گوناگون به بخشهایی از کویر مرکزی ایران سفر کرده ایم. طی این سفرها، هیچگاه کویر را مانند قبل نیافته ایم و هر بار متفاوت بوده است.
زیبایی این سرزمین جادویی خارج از وصف است. برخلاف آنچه عموم از کویر متصور هستند، این سرزمین زنده و پر جنب و جوش است.
حیاتی متفاوت در جریان است، و در هر گوشه، سازگاری با ناسازگارترین شرایط به چشم می خورد. سکوتی فرح بخش جاریست، سکوتی که اضطرابهای زندگی شهری را از دل می راند. گویی زمان متوقف شده است. آرامشی که انسان را به رهایی از زندگی ماشینی فرا می خواند و فرصتی فراهم می کند تا مهارتهای دوستی با طبیعت را در دل زنده کند. کویر مکانی برای آشتی با زمین مهربان و زاینده است. کویر اعجاز آب و زندگیست.
هر چند طبیعت کویری از قسمتهای جنوبی شهر ری و ورامین آغاز می گردد، عموم شهروندان تهرانی با این طبیعت زیبا نا آشنا هستند.
قبل از ادامه مطلب، بسیار مسروریم که شما هموطن عزیز پس از سفر به طبیعت کم نظیر وطن، ذره ای زباله بر جای نخواهید گذارد، و حتی آنچه برخی نامردمان از پلاستیک و غیره بر پیکر زیبای کویر رها کرده اند،
می یابید، با خود به شهر باز می گردانید.
چه افتخاری بزرگتر از دوستی باشماست؟ شما که نگهبان طبیعت زیبای سرزمین خود هستید و جاندار وبی جانش را پاس می دارید.
مرنجاب، سرزمین شترهای آزاد
در نزدیکی کاشان شهر آران و بیدگل قرار دارد. جای تعجب است که کاشان بسیار پذیرای گردشگران است و آران و بیدگل آرام و ساکت. آران و بیدگل بر ساحل دریای کویر قرار دارد. در پس این شهر کوچک طبیعت نادر و زیبای کویر مرکزی آغاز می گردد. دشتهایی که در آن گله های آزاد شتر همچون کشتی، از دریای کویر می گذرند. بوتها هایی پوشیده از نمک. راهی که از میان بوته های بلند گز می گذرد. تپه های عظیم ماسه روان، و دریاچه نمک. سفر به کاروانسرای شاه عباسی که مورد لطف میراث فرهنگی واقع شده، و پذیرای مسافران است. و این همه از تهران در کمتر از 2 ساعت قابل دسترسی است.
آنان که برای مشاهده طبیعت کویر به امارات متحده عربی سفر کرده اند، با مشاهده طبیعت غریب کویر مرنجاب، در می یابند، شنهای فعال و روان که در صحراهای لم یزرع امارات مشاهده کرده اند، تنها گوشه ای از زیبایی کویر مرنجاب است.
انواع گونه های گیاهی و جانوری که با شرایط اقلیمی سازگار شده اند، در سراسر دشت به چشم می خورند. مقایسه وسعت دریاچه نمک آران و بیدگل، با وسعت کشوری همچون کویت بیانگر وسعت صحراهای ایران است. هر چند ناحیه مرنجاب یکی از چندین صحرای کویری ایران است، وجود دریاچه نمک، تپه های فعال شن روان، شوره زار، جنگل گز و تاغ و گله های آزاد شتر، قلعه مرنجاب و قنات زیبای آن، در نزدیکی یکدیگر، از سویی و نزدیکی به کاشان از سوی دیگر، موقعیت ویژه ای به آن می بخشد. در صورتی که از مراجع زیربط مجوزی جهت ورود به پارک ملی کویر دریافت کرده باشید، می توانید سفر خود را از کاروانسرای مرنجاب از طریق جاده ای که از حاشیه شرقی دریاچه نمک به سمت شمال کشیده شده است، راه خود را تا مبارکیه ورامین ادامه دهید. در این سفر از تپه های گوگردی و پوشیده از گدازه و دشتهای وسیع استپی عبور می نمایید. در بین راه از پاسگاه محیط بانی سفید آب در دامنه سیاه کوه و کاروانسرای عین الرشید یا قصر بهرام، دیدن خواهید کرد. برای طی مسیر ذکر شده می بایست با راهنمای مجرب مشورت نمائید تا مبادا زیبایی سحر کننده کویر شما را همچون برخی مسافران ماجراجو در کام خود کشد و با مشکلات جدی مواجه کند.
هنگامی که بر صحرا قدم می گذاریم بیاد داشته باشیم، آنچه بر آن ایستاده ایم قدمتی بیش از عمر بشر دارد، پس آنرا تخریب و آلوده نکنیم.