مطالعات جالب توجهی که اخیرا در نشریه Physiological and Biochemical Zoology منتشر شده نشان می دهد که غزالهای صحاری عربستان سعودی برخی از اندامهایی که مصرف اکسیژن بالایی دارند را کوچک میکنند تا از شدت تنفس ریوی آنها کاسته شود . کاهش تنفس ریوی میزان اتلاف آب به صورت تبخیر ازدستگاه تنفسی را در دوره خشک کاهش می دهد
استفان اتروفسکی و پاسکال مزوچینا از مرکز پژوهشهای ملی حیوانات وحشی عربستان سعودی و همچنین ژوزف بی ویلیام از دانشگاه ایالتی اوهیو می نویسند : ما در این پژوهشها در یافتیم که غزالها کمترین میزان آب را در میان سم داران نواحی خشک از طریق تبخیر ششی از دست می دهند .قلب و کبد غزالهای شنی– که عوامل مهمی در تعیین سرعت و میزان سوخت و ساز هستند – بطور معنی داری در طول مدت 4 ماه از سال که آب و غذا کم است از نظر حجم و وزن کاهش می یابد. بر عکس دیواره معده که مسئول سنتز 28 تا 46 درصد از کل محتوای پروتئین بدن نشخوار کنندگان است از نظر وزنی دچار کاهش معنی داری نمی شود .منابع آب آشامیدنی برای حیوانات در کویر بسیار اندک است و بنا برین غزالها لاجرم باید بر گیاهان کویری برای تامین هم غذا و هم آب مورد نیازشان متکی باشند .
نویسندگان این مقاله توضیح می دهند که چگونه صحراهای شبه جزیره عربستان ازنظر زیست محیطی از فقیر ترین زمینهای روی کره زمین می باشند که در آنجا بارندگی بسایر بسیار کم و اصولا غیر قابل پیش بینی است و متوسط درجه حرارت هوا نیز بالا است . در چنین شرایطی غزالهای شنی باید تا حد ممکن از تبخیر آب ارزشمند بدن خود از طریق تنفسی بکاهند که عامل موفقیت آنان همین کوچک شدن اندامهای کبد و قلب است .
بطور غیر منتظره ای محققین همچنین دریافتند که غزالهایی که در شرایط سخت وخشک کویری قرار گرفته اند ذخیره چربی بیشتر در مغز خود دارند که نشان می دهد به احتمال بسیار غزالها مقداری چربی نیز برای اطمینان در مغز خود ذخیره سازی می کنند تا مغزآنها در مواقع کم آبی و کم غذایی دچار کاهش فعالیتهای متابولیکی نگردد .
نظرات بسته شده است.