این بنا درخیابان خواجه نصیر، کوچه حاتمی واقع گردیده و به علت قرار داشتن در محله سالارخانه، به این نام نیز موسوم است . بنای اولیه مسجد مربوط به قرن هشتم و نهم هجری است که در دوره های بعد، چندین بار تجدید و بازسازی شده؛ به طوری که امروزه فاقد ویژگی های معماری، هنری و تاریخی است . بنای کنونی مسجد عبارت است ازدوشبستان کوچک وبزرگ و دالانی دربین آنها که در پشت آن نیز مقبره شیخ معزالدین واقع است. مسجدها هردو دارای سقف و ستون چوبی هستند . تخته های پوشش سقف همه منقش به ترنج و گل و بوته بوده، ستون ها دارای سرستون های زیبایی هستند . مسجد کوچک به طول و عرض 8 × 22 متر دارای شش ستون چوبی، و مسجد بزرگ به طول وعرض 16×34 متر دارای سی وشش ستون چوبی است که درچهار ردیف قرار گرفته اند . مقبره شیخ معز الدین، برج گنبد داری نظیر برج غفاریه است که گنبد آن فروریخته و تزییناتش ازمیان رفته است . درمحوطه مقبره و مسجد، سنگ نبشته ها و الواح قبور متعددی وجود دارد که ازلحاظ تاریخی حائز اهمیت هستند . دروسط دو پنجره مسجد کوچک، ازسوی بیرون، دوسنگ نبشته نصب کرده اند ؛ یکی به خط ثلث و با این عبارت : "فی ایام خلافته السلطان الاعظم خاقان الاکرم ابوالمضفر شاه طهماسب بهادرخان خلدالله ملکه وسلطانه" و دیگری به خط نستعلیق، متضمن شعری درماده تاریخ درگذشت محمد مؤمن- یکی ازعلمای شیعه مقیم مراغه- به سال 1147 ه-. ق است . سنگ قبر مرمرین معزالدین نیز که درحفاری و خاکبرداری حیاط شمالی درعمق 2 متری به دست آمده است، درداخل مسجد قرار دارد و بر آن، تاریخ فوت وی "توفی فی عاشر رجب سنه خمس عشره و ثمانمائه [815] "نقر گردیده است . درجلوی مسجد، صفه ای است که برروی آن ، سنگ قبری به تاریخ 871 هجری وجود دارد . تعداد دیگری ازاین سنگ قبرها که برروی دیوار بیرونی و داخل مسجد نصب شده است، قدمت این بنا را تا سال 772 هجری به عقب می برد . به موجب کتیبه مرمری نصب شده بر دیوار جنوبی، این مسجد، یک بار در دوره شاه تهماسب صفوی بازسازی شده و در دوره قاجار مجددا تعمیر گردیده است . این بنا به شماره 643 به ثبت تاریخی رسیده است .
