مسگری یکی از صنایع دستی کهن ایران است. اشیا و ظروف مسی دست ساز از زمانهای دور در موزه‌ها قابل مشاهده هستند. پیشینه مسگری در ایران حداقل به پنج هزار سال پیش می‌رسد و به ظن غالب اولین فلز مکشوفه بدست انسان همین فلز مس بوده و اولین فلزکاران نیز ایرانیان بوده‌اند.از جمله مراکز عمده این هنر شهرهای کاشان، اصفهان، کرمان، زنجان و شیراز می‌باشد.
صنعت مسگری در کرمان، اصفهان و کاشان و شاید شهرهای دیگر ایران در دوران اسلامی و تا به امروز از رونق و شکوفایی برخوردار بوده به گونه‌ای که در اغلب این شهرها یکی از بازارها با عنوان بازار مسگرها به صاحبان این هنر – صنعت اختصاص داشت. در بازار مسگرهای این شهرها ده‌ها مسگر به قوت بازو و ضرب چکش خود، انواع ظروف، وسایل و اشیا» مسین را می‌ساختند. امروزه در این بازارها هنوز اثاری از این هنر یافت می‌شود. کشف دو کوره ذوب فلز در محوطه سه هزار ساله «اسپیدژ» در سیستان و بلوچستان نشان داد که مردم اسپیدژ، پیش از تاریخ به هنر مسگری و فلزکاری مسلط بوده‌اند.
به ظن غالب اولین فلز مکشوفه بدست انسان همین فلز مس بوده و اولین فلزکاران، ایرانیان، پس از اندک مدتی که آدمی نسبت به این فلز معرفت پیدا می‌کند عیوبی را در آن می‌شناسد و در پی برطرف کردن آن بر می‌آید، و در راستا آنرا با قلع در می‌آمیزد و تا مدتها این آلایه دستمایه فلزکاری مصنوعات مسی ایران بوده است ، پس از آن آلایه دیگری بنام برنج در تاریخ فلزکاری مصنوعات مسی رخ می‌نماید که ایندو ماده با یکدیگر بسیاری از آثار فلزکاری ارزشمند ایرانی را رقم می‌زنند و بعضی از آنها چنان ارزشمند است که گوئی همسنگ با آثار زرین و جواهر گونه است و همپایه آنها در فلزکاری ایرانی جلوه‌گری می‌کند، این هنر به فراخور زمان فراز و نشیبهائی را به خود پذیرفته است که به تفضیل در مقاطع مختلف در این تحقیق سخنان مبسوطی درباره آنها آورده شده است و شاید از مهمترین آنها ظهور اسلام باشد که در پی آن پس از یک دوره رکود نسبی تحولات مهمی در این هنر رقم می‌خورد.