منطقه حفاظت شده کبیر کوه ، ایلام

نام انگلیسی :  Kabir Kouh protected area     نام فارسی :  منطقه حفاظت شده کبیر کوه

منطقه حفاظت شده کبیر کوه با وسعتی در حدود 1665 هکتار در استان ایلام واقع شده است. حیات وحش این منطقه عبارتند از کل و بز ، خرس و پلنگ و در زیستگاههای جنوبی و نواحی دشتی و تپه ماهورها حیواناتی نظیر قوچ، میش و آهو نیز زیست می‌کنند.
کبیرکوه مهمترین و بزرگترین رشته کوه استان ایلام است که در محل به نامهاى «کَوِر» یا «کَوَرْ» معروف است . طول این رشته کوه 160 کیلومتر است که در جهت شمال غربى ـ جنوب شرقى به صورت دیوارى منظم امتداد دارد . بلندترین قله کبیرکوه «کان صیفى» نام دارد که در ناحیه «ورزین یا ورزرین» واقع شده است . این قله 3050 متر از سطح دریا ارتفاع دارد .
شهرستانهاى دهلران ، مهران ، آبدانان در غرب کبیرکوه قرار دارند و درهشهر در شرق این رشته واقع است . شهرستانهاى ایلام ، شیروان و چرداول و ایوان در کوهستانهاى شمال و شمال شرقى استان واقع شدهاند .

نام و تاریخچه
منطقه حفاظت شده کبیرکوه بر اساس مصوبه شماره 216 مورخ 25/ 7/1380 و به استناد بند الف ماده 3 قانون حفاظت و بهسازی محیط زیست و با وسعتی معادل بیست هزار هکتار به عنوان منطقه حفاظت شده جنگلی تعیین شده است. از آن تاریخ به بعد منطقه شاهد تحولات مثبتی در روند افزایش گونه‌های گیاهی و جانوری بوده و امروزه این منطقه یکی از مناطق شاخص استان ایلام در راستای تنوع گیاهی و جانوری است.

موقعیت جغرافیایی
منطقه حفاظت شده جنگلی کبیرکوه منطقه‌ای کوهستانی بوده که در مختصات جغرافیایی E4655 تا  E4720 طول شرقی و N3310 تا N3315 عرض شمالی در شهرستان دره شهر استان ایلام واقع شده است .

حد و حدود قانونی
حد و حدود منطقه حفاظت شده جنگلی کبیرکوه به شرح ذیل تعیین شده است:
شمالاً: از پشته ارشت در امتداد زمین‌های کشاورزی و خط‌الرأس پشته‌های بدره، لارت، گردکانه، زرانگوش، سیکان و در همان امتداد به سراب سیکان و فرهادآباد تا منتهی شود به جاده مالرو به سراب دره‌شهر.
شرقاً: از سراب دره‌شهر و منتهی الیه طرح جنگلکاری و در مسیر جاده آسفالته دره‌شهر به آبدانان تا ارتفاعات کبیرکوه.
جنوباً: از ارتفاعات کبیرکوه به سمت غرب در امتداد خط‌الرأس کبیرکوه تا منتهی شود به ارتفاعات مشرف به آبریز شهرک ولی‌عصر.
غرباً: از ارتفاعات مشرف به شهرک ولی عصر به پادامنه کبیرکوه و پشته ارشت.

راه‌های ارتباطی
در اطراف منطقه حفاظت شده کبیرکوه دو جاده ایلام – دره شهر در شمال و جاده دره شهر- آبدانان که مرز شرقی منطقه را تشکیل می‌دهد، وجود دارد. از این راه‌ها، راه‌های فرعی دیگری وارد منطقه می‌شود. مهمترین این راه‌ها عبارتند از جاده فرعی (آسفالته) آبهر پائین – امامزاده پیرمحمد (پشته لارت). جاده‌ی خاکی شهرک ولیعصر- پشته ارشت (شمال غرب منطقه) و جاده‌های فرعی دیگری مانند پشته زید، فرهادآباد، زرانگوش، سیکان و… که از مرز شمال وارد منطقه می‌شوند، وجود دارد. در قسمت جنوب منطقه حفاظت شده کبیرکوه و در مسیر جاده ملکشاهی – میمه در منطقه مله خان کشته جاده خاکی وجود دارد که به ارتفاعات جنوبی کبیرکوه متصل می‌شود و قسمت‌هایی از آن در سال‌های گذشته تخریب شده است. در داخل منطقه حفاظت شده جاده‌های خاکی و مالرو زیادی وجود دارد که از ذکر نام آنها خودداری می‌شود.

با توجه به کوهستانی بودن منطقه، تنها روستای فرهاد آباد در قسمت شمال شرقی منطقه واقع شده است که فعالیت معیشتی این روستا کشاورزی و دامداری سنتی است. در پیرامون منطقه حفاظت شده و در مسیر جاده ایلام- دره شهر روستاها و آبادی‌های زیادی واقع شده‌اند که با توجه به وجود رودخانه سیمره و زمین‌های کشاورزی مناسب حرفه‌ی کشاورزی از رونق خوبی برخوردار است، بطوری که شغل اغلب ساکنین این روستاها بر این اساس مبتنی شده است. همچنین در برخی از روستاها، دامداری نیز از مهمترین فعالیت‌های معیشتی است و روستائیان برای چرای دام‌های خود از مراتع داخل منطقه حفاظت شده بهره‌برداری می‌کنند و در برخی مواقع نیز به محیط زیست منطقه خساراتی وارد می نمایند.

با توجه به وجود پدیده‌های فیزیکی و زیستی با ارزش و منحصر به فرد فراوان مانند چشمه‌ها، آبشارها، غارها، صخره‌ها، دره‌های عمیق، زندگی عشایری، حیات وحش، پوشش گیاهی و آثار تاریخی و فرهنگی در سطح منطقه حفاظت شده کبیرکوه صنعت اکوتوریسم را می‌توان توسط مردم بومی منطقه توسعه داد و از این طریق ضمن کسب درآمد از تخریب منطقه جلوگیری نمود. برای رسیدن به این مهم نیاز به آموزش مردم بومی و معرفی ارزش‌های اکوتوریستی منطقه می‌باشد که می‌بایست از طریق سازمان‌ها و ادارات ذیربط انجام شود.

مهمترین روستاهای پیرامون منطقه عبارتند از شهرک ولی عصر، آبهر بالا و پایین، زید، زرانگوش، فرهاد آباد، سیکان، جهانگیر آباد، عباس آباد، هندمینی، هرانمر، دول گلاب، وحدت آباد، قلعه تسمه، اسلام آباد، چغاپوکه. شهرهای بدره و دره شهر از مهمترین نقاط شهری پیرامون منطقه حفاظت شده هستند که در شمال و شمال شرقی منطقه حفاظت شده کبیرکوه واقع شده‌اند.

وضعیت طبیعی
پستی و بلندی
منطقه حفاظت شده کبیرکوه با مساحتی حدود 20 هزار هکتار، منطقه ای است کوهستانی از سلسله جبال زاگرس که در دامنه ارتفاعی 950 تا 2790 متر از سطح دریا قرار دارد. این منطقه به لحاظ داشتن تنوع ارتفاعی دارای اکوسیستم های مختلف بوده که اغلب غیر قابل دسترس هستند و نسبت به سایر مناطق، به صورت بکر و دست نخورده باقی مانده اند. همچنین به دلیل پویا بودن بسیاری از مراحل توالی گیاهی را در بر می گیرد. با توجه به تنوع و تغییرات شرایط فیزیکی که در سطح منطقه وجود دارد، علاوه بر برخورداری از غنای زیستی دارای ارزش های گردشگری و اکوتوریسم بالایی نیز می باشد.
براساس مشخصات ارتفاعی، شیب و برخی تظاهرات ریخت شناسی عوارض زمین به ترتیب عبارتند از کوهستان، تپه‌ماهور و دشت سر.
واحد کوهستان قسمت اعظم منطقه را فراگرفته است. در این واحد، تیپ حوزه‌های سنگی تقریباً در همه جا رخنمون داشته و دارای شیب خیلی تند و فاقد خاک مناسب (تنها در لا به لای درز و شکاف و بین بریدگی‌های سنگی و تخته سنگ‌ها خاک مناسب وجود دارد) است. این واحد همچنین بیش از 85 درصد سطح منطقه را تشکیل می‌دهد. در این منطقه به لحاظ داشتن منابع آبی فراوان چشم اندازهای زیبایی ایجاد شده است که دارای ارزش فراوانی است. مهمترین کوه‌ها و دره‌های منطقه عبارتند از :

کوه‌ها
با توجه به اینکه شیب شمالی کبیرکوه به عنوان منطقه حفاظت شده اعلام شده لذا تمام مرز جنوبی منطقه را ارتفاعات و کوه‌های کبیرکوه تشکیل می‌دهد (تقریباً بیش از 85 درصد منطقه). در قسمت شمال منطقه حفاظت شده نیز کوه‌های کم ارتفاع‌تری نسبت به مرز جنوبی قرار دارند که عبارتند از کوه‌های پشته ارشت، پشته لارت، زید، زرانگوش، فرهاد آباد، سیکان و دره شهر که دارای پوشش مرتعی بوده و دامنه‌های آنها اغلب به لحاظ برخورداری از خاک مناسب جهت کشاورزی مورد استفاده قرار می‌گیرند.

دره‌ها و تنگه‌ها
همان گونه که اشاره شد قسمت اعظم منطقه را کوهستان تشکیل می‌دهد که در بین آنها دره‌هایی عمیق ایجاد شده‌اند. این مناطق به لحاظ داشتن پوشش گیاهی منحصر به فرد، چشم اندازهای زیبا، منابع آب، حیات وحش و… از ارزش اکوتوریسمی بالایی برخوردار است که مهمترین آنها عبارتند از دره‌های پشته ارشت، گردکانه، لارت، زرانگوش، زید، فرهادآباد، سیکان، دره شهر که هر کدام از آنها دارای سیمای طبیعی و پوشش گیاهی متفاوتی است. در شکل 10 تصاویری از دره های مذکور ملاحظه می گردد.  شکل 11 انبارهای قدیمی غلات را بهمراه خرابه های روستای زید در تنگه زید نشان می دهد. همچنان که در شکل ملاحظه می گردد این تنگه از جذابیت خاصی برخوردار است و می تواند در بحث
طبیعت گردی نقش مهمی را ایفا نماید.

آب و هوا و اقلیم
در منطقه حفاظت شده کبیرکوه میانگین بارندگی سالانه .4/350 میلی‌متر و بطور متوسط بارندگی به ازاء هر روز بارانی 1/10 میلی‌متر خواهد بود. با استفاده از معادله رگرسیون خطی تغییرات بارندگی نسبت به ارتفاع به شرح ذیل است:
P167/0+97/318= H

بنابراین به ازاء هر کیلومتر افزایش ارتفاع در منطقه، بارندگی 162 میلی‌متر افزایش پیدا خواهد کرد. دامنه نوسانات بارندگی در منطقه بین 350 تا 750 میلی‌متر متغیر است. همچنین براساس بررسی روند تغییرات بارندگی سالیانه هر یک دوره 5 ساله تغییرات بارندگی ترسالی‌ها 3/460 و در خشکسالی‌ها 6/234 میلی‌متر گزارش شده است. بررسی‌ها نشان می‌دهد که 4/99 درصد بارندگی‌ها در فاصله بین آبان تا اردیبهشت ماه اتفاق می‌افتد و6/1 درصد دیگر در پنج ماه بقیه رخ می‌دهند. همچنین خشک‌ترین فصل، تابستان (بدون بارندگی) است. زمستان پر بارانترین فصل سال در منطقه است.
منطقه حفاظت شده کبیرکوه کوهستانی بوده و از نظر حرارتی دارای اقالیم گوناگونی است و متوسط درجه حرارت در نقاط مختلف آن متفاوت است. تجزیه و تحلیل‌های انجام شده نشان می‌دهد که به ازاء هر کیلومتر افزایش ارتفاع میانگین دمای سالیانه 8/5 درجه سانتی‌گراد کاهش می‌یابد. بنابراین میانگین سالیانه دما در ارتفاعات مختلف بین 5 -20 درجه سانتی‌گراد متغیر است.

متوسط حداکثر سالیانه دما در ارتفاعات مختلف بین 15 -30 درجه سانتی‌گراد و میزان متوسط حداقل سالیانه دما در ارتفاعات مختلف (2-) – 16 درجه سانتی‌گراد تغییر می‌کند. حداکثر مطلق دمای منطقه براساس اطلاعات ایستگاه هواشناسی ایلام 47 درجه سانتی‌گراد، حداقل مطلق دما 15- درجه سانتی‌گراد، متوسط حداکثر دما 7/21 و متوسط حداقل دما 6/11 درجه سانتی‌گراد می‌باشد. میانگین رطوبت نسبی سالانه منطقه 1/47، حداکثر مطلق سالیانه 1/56 و حداقل مطلق سالیانه 1/39 درصد است. مرداد ماه کمترین میزان رطوبت نسبی و بهمن ماه بیشترین میزان رطوبت نسبی را دارا هستند. براساس آمار و اطلاعات موجود میانگین تبخیر و تعرق پتانسیل روزانه (روش بلانی کریدل) 58/4میلیمتر در روز تعیین می‌گردد.

میانگین سرعت باد در هیچ یک از ماه‌های سال از 7 متر در ثانیه تجاوز نمی‌کند. سرعت سریعترین بادها گاهی از 20 متر تجاوز می‌کند. جهت غالب بادها عموماً بادهای غربی است و در ماه‌های پاییز شدت و فرکانس بادها نسبت به فصول دیگر ضعیف‌تر است.
اقلیم منطقه براساس پارامترهای هواشناسی موجود در روش دومارتن، نیمه مرطوب سرد است و در روش آمبرژه با توجه به پارامترهای دما، بارندگی و ارتفاع دارای سه نوع اقلیم به هم مرتبط می‌باشد که عبارتند از: اقلیم نیمه خشک معتدل (تا ارتفاع 1014 متر از سطح دریا)، اقلیم نیمه خشک سرد (تا ارتفاع 1292 متر)، اقلیم نیمه مرطوب سرد (از ارتفاع 1950 متر). در شکل زیر تفاوت پوشش گیاهی ارتفاعات مختلف که ناشی از تفاوت اقلیم و سازند زمین شناسی است بخوبی نمایان می باشد.

زمین شناسی
منطقه حفاظت شده کبیرکوه در واحد زمین شناسی زاگرس چین‌خورده و یا زاگرس خارجی واقع شده و لیتولوژی آن را عموماً سنگ‌های رسوبی تشکیل می‌دهد. سنگ‌های آذرین و دگرگونی و به تبع آن کانسارهای فلزی در این منطقه وجود ندارد. این واحدهای زمین‌شناسی در پیدایش و تکامل پوشش گیاهی و تنوع زیستی منطقه و تشکیل زیستگاه‌های حیات وحش نقش به سزایی را ایفا می‌نمایند. واحدهای زمین شناسی و رسوبات موجود به علت فشارهای جانبی از دو سوی شمال شرقی و جنوب غربی، طوری چین خوردگی پیدا کرده‌اند که بصورت مجموعه‌ای از آنتی‌کلینوریوم درآمده‌اند. در نتیجه طاقدیس‌ها و ناودیس‌های متعددی به وجود آمده اند که در واقع تشکیل دهنده کوه‌ها و دره‌های منطقه هستند.

خصوصیات سازندهای رسوبی موجود در سطح منطقه بطور خلاصه به شرح ذیل است:
الف- تشکیلات دوران دوم
1- سازند گرو (گارو): این سازند با لیتولوژی آهک شیلی و مارنی به صورت پنجره تکنونیکی و با رخنمون کم در شمال غربی کبیرکوه دیده می‌شود. سن این سازند مربوط به کرتاسه تحتانی است.
2- سازند سروک: این سازند بیشترین گسترش را در کبیرکوه دارد و در مرکز و لابلای تاقدیس‌ها و
خط رأس کبیرکوه بصورت عمده دیده می‌شود و از سازندهای شاخص حوزه محسوب می‌گردد. این سازند شامل بخش های ذیر است:
– بخش نازک لایه فوقانی شامل آهک‌های ریزدانه خاکستری مقاوم که آهن‌دار نیز هستند.
– بخش میانی شامل گل سفید توده‌ای همراه با ندول‌های سیلیسی به رنگ قرمز مایل به قهوه‌ای که بر روی آن 408 متر آهک‌های قهوه‌ای ضخیم لایه و توده‌ای همراه با قطعاتی از رودیست‌ها قرار گرفته است.
– بخش ضخیم لایه تحتانی: شامل رسوباتی بصورت آهک‌های خاکستری و تیره تا سیاه رنگ بسیار ریزدانه و متراکم همراه با لایه های مارنی خاکستری.
3- سازند سورگاه: این سازند شامل شیل‌های پیریت‌دار به رنگ خاکستری تیره متمایل به سیاه و آهکی ریزدانه و نازک لایه می‌باشد. گسترش این سازند در منطقه کم بوده و بصورت نوارهایی در کنار سازند سروک در شمال غربی کبیرکوه دیده می‌شود. سن این سازند کرتاسه است.
4- سازند ایلام (کرتاسه): مقطع تیپ این سازند شامل آهک رسی خاکستری تا سفید مایل به قهوه‌ای است. این سازند همراه با سازندهای سروک و سورگاه در گروه بنگستان جای می‌گیرد. بیرون‌زدگی این سازند را در منطقه حفاظت شده‌ی کبیرکوه به خصوص پشته سیکان و کلم می‌توان یافت.
5- سازند گورپی (کرتاسه بالایی): شامل مارن، شیل‌های تیره و آبی رنگ و آهک‌های مارنی است. بخش میانی سازند گورپی بخش آهکی امام حسن نامیده می‌شود که در بخش‌های جنوبی منطقه حفاظت شده کبیرکوه قابل تشخیص است.
ب- تشکیلات دوران سوم:
1- سازند پابده: این سازند شامل شیل و آهک رسی خاکستری است بخش بالایی آن مرکب از شیلهای سیلتی و ماسه‌ایی و آهک‌های مارنی نازک لایه و بخش زیرین آن شامل شیل ارغوانی تا آبی تیره است. این سازند گسترش بسیار کمی در کبیرکوه داشته و بطور عمده در دینارکوه دیده می‌شود.
2- سازند تله زنگ: لیتولوژی این سازند شامل آهک تیره رنگ با لایه‌بندی متوسط و فسیل‌دار با سن پالئوسن تا ائوسن میانی است. مقطع این سازند در جنوب شرقی منطقه حفاظت شده کبیرکوه مشاهده می‌شود.
3- سازند گچساران: این سازند از یکسری رسوبات شامل مارنهای رنگین همراه با ژیپس (گچ آبدار)، نمک و لایه‌های رسی تشکیل شده است. این سازند در مقایسه با بقیه سازندهای زمین‌شناسی در سطح استان ایلام، بیشترین پوشش سطح را به خود اختصاص داده است.
4- سازند بختیاری: این نوع رسوبات مربوط به اواخر مرحله کوهزایی است و در یک محیط پرانرژی تشکیل شده اند. این رسوبات شامل کنگلومرای ضخیم با گردشدگی فراوان و حاوی دانه‌های سیلیس قرمز رنگ می‌باشد.

خاک‌شناسی
منطقه حفاظت شده کبیرکوه دارای کوه‌های بلند و تپه‌های مرتفع تا زمین‌های مسطح است.. فلات‌های با پستی و بلندی کم تا متوسط بدون سنگریزه بر روی مواد آهکی که شیب عمومی آنها 2 تا 10 درصد حاوی خاک‌های عمیق با بافت سنگین و خیلی سنگین همراه با تجمع مواد آهکی در لایه‌های زیرین یعنی Cambisols Calcic و Eutric Cambisol بوده و در بعضی قسمت‌ها مقداری سنگریزه در سطح و مخلوط با خاک به چشم می‌خورد.

ارتفاعات بالاتر قسمت غرب – شمال غرب شامل تپه های نسبتاً جنگلی اکثراً با قلل حدود متشکل از سنگ‌های آهکی و یا مارنی می‌باشد. شیب عمومی آنها بین 25 تا 50 درصد است و ارتفاع آن از سطح دریا بین 1000 تا 2000 متر می‌باشد. شامل خاک‌های کم عمق تا نیمه عمیق سنگریزه‌دار (Calcic Regosols) اکثراً دارای پوشش جنگلی بلوط با تراکم متوسط و در بعضی قسمت‌ها با بیرون زدگی‌های سنگی (Lithosols) دیده می شود.

در این قسمت‌ها شیب عمدتاً تند، محدودیت عمق خاک و فرسایش عمل نموده است. قسمت‌های بعدی که بیشترین درصد آن خاک‌هایی با مشخصات ذیر است، شامل مناطق غربی و شرقی و سرتاسر منطقه را شامل می‌شود، یعنی ارتفاعات 1200 تا 2500 متر و … شامل کوه‌های جنگلی نسبتاً مرتفع با فرسایش متوسط و بیرون زدگی‌های سنگی زیاد آهکی که شیب آنها بین 40 تا 100 درصد بوده و شامل خاک‌های کم عمق تا نیمه عمیق سنگریزه‌دارCalcaric Regosols ، Lithosols است. گیاهان طبیعی آن جنگل‌های بلوط و بنه با تراکم متوسط توأم با گیاهان استپی است و در بعضی قسمت‌ها تشکیلات مارنی دیده می‌شود.

ارتفاعات بالاتر در سرتاسر منطقه حفاظت شده کبیرکوه شامل کوه‌های بسیار مرتفع با قلل مدور متشکل از سنگ‌های آهکی سخت و شیب 60 تا بیش از 100 درصد اکثراً بدون خاک و در بعضی قسمت‌ها خاک‌های بسیار کم عمق غیر یکنواخت (Lithosol) عاری از پوشش گیاهی و یا بوته‌های بسیار پراکنده و در بعضی قسمت‌ها قلل تیز و کشیده دیده می‌شود. محدودیت اساسی مناطق مذکور شامل شیب بسیار تند، عدم وجود پوششی روی خاک و فرسایش بسیار زیاد است. برخی دامنه‌های منطقه حفاظت شده کبیرکوه شامل تپه‌های کم ارتفاع بریده بریده و فرسایش یافته متشکل از مارن‌های گچی، ماسه‌ای، آهکی و کنگلومرایی با شیب 20 تا 40 درصد و خاک‌های کم عمق تا عمیق سنگریزه‌دار می‌شود که عمده ترین آنها عبارتند از Lithosols، Calcaric Regosols و Gypsiferousmarls.

منابع آب
مهمترین رودخانه دائمی در محدوده‌ی منطقه حفاظت شده کبیرکوه، رودخانه سیکان با متوسط دبی سالیانه 41/2 متر مکعب در ثانیه و کل حجم آب 05/76 میلیون متر مکعب در سال می‌باشد. سایر آبراهه‌ها فصلی بوده و یا از آبدهی ناچیزی برخوردارند، ولی چشمه‌ها در منطقه حفاظت شده کبیرکوه از مهمترین منابع آبی منطقه هستند که در تمام سطح منطقه پراکنش دارند .. چشمه‌های پینه، آب غار سنعلی، باریک، گیژگه، دستاوش، دربندزده بالایی و پائین، ریش کل، گلال کش، پل بید، چاه کوچکه، باریکه دروازه، سراب لارت، چشمه‌های دامنه منطقه امامزاده پیرمحمد، چشمه باغ جنت، النج بالایی و پایینی، بید، تخت آب، پلنگ آب، کل ساه، برآفتاب، ملیچک سا، کاکاه، گوسال دزد، بید هفت سال، سرطاف سراب دربند، ورکمر، سیاتنگ، نازی کش، چل خرسان، خرساب و … از مهمترین چشمه‌های منطقه هستند.
در منطقه چاه های متعددی وجود دارد که عبارتند از چاه چالگه، میان، گلین، شوقعلی، پلکه، الویزان، چاه‌های دومله لارت، چاه سراب زرانگوش. با توجه به اینکه تمامی آب‌های منطقه سرانجام وارد رودخانه سیمره می‌گردند، حوزه آبخیز منطقه حفاظت شده کبیرکوه زیر حوزه رودخانه سیمره محسوب می‌شود.

منابع آبی اشاره شده در منطقه حفاظت شده کبیرکوه علاوه بر این که غنای زیستی منطقه را ارتقاء داده‌اند، باعث بوجود آوردن چشم‌اندازهای منحصر به فرد شده‌اند که شرایط مناسبی را برای توسعه صنعت گردشگری و اکوتوریسم در منطقه فراهم نموده‌اند، بطوری که در حال حاضر گردشگران زیادی سالانه از قسمت‌های مختلف از جمله پشته لارت، زرانگوش و… که دارای چشم اندازهای زیبا بخصوص منابع آبی فراوانی هستند، بازدید می‌کنند. البته بسیاری از منابع آبی مانند چشمه‌ها و چاه‌ها در داخل منطقه حفاظت شده در حال حاضر توسط بومیان محلی، کشاورزان و دامداران منطقه ساماندهی شده‌اند و برای مصارف مختلف شرب، کشاورزی، دامداری و… مورد استفاده قرار می‌گیرند که لازم است با نظارت دقیق و اعمال مدیریت صحیح حق آبه محیط زیست منطقه رعایت شود و مانع از خشک شدن و تخریب آنها گردد. بسیاری از چشمه‌ها که در ارتفاعات بالادست منطقه حفاظت شده واقع شده و از دسترس مردم بومی دور هستند، مورد استفاده حیات وحش قرار می‌گیرند و از این نظر نیز حائز اهمیت هستند.

تنوع زیستگاهی

پوشش گیاهی
با توجه به شرایط اقلیمی متنوع منطقه، پوشش گیاهی منطقه بخصوص در مناطق بالادست از تنوع زیادی برخوردار است. در این منطقه 8  تیپ گیاهی تاکنون بشرح ذیر مورد شناسایی قرار گرفته است:
تیپ Astragalus spp. – Annual grasses : این تیپ تا ارتفاع 800 متری و عمدتاً در زمین‌های زراعی منطقه دیده می‌شود.
تیپ Astragalus spp. – Amygdalus : این تیپ در ارتفاع حدود 1100 متری و بر روی تشکیلات آسماری منطقه واقع شده است.
تیپ  Trifolium – Astragalus spp. : این تیپ در وسط حوزه و بر روی تشکیلات پابده واقع شده است.
تیپ Trifolium – Hordeum : این تیپ در طبقه 1200 تا 1600 متری حوزه و بر روی تشکیلات گورپی دیده می‌شود.
تیپ Bromus –Trifoliom : همین تیپ در ارتفاع 900 تا 1600 متری از سطح دریا و بر روی لغزشی که بصورت درهم ریختگی سازندها وجود دارد.
تیپ Amygdalus- Echinops  : این تیپ در محدوده ارتفاعی 1000تا 1500 متری و بر روی تشکیلات ایلام سورگاه واقع شده است.
تیپ Amygdalus – Astragalus:  این تیپ در محدوده ارتفاعی 1700 تا 2400 متری و بر روی تشکیلات زمین شناسی سروک واقع شده است.
تیپ Acantholimon – Astragalus: این تیپ در محدوده 1700 متری به بالا و بر روی تشکیلات سروک واقع شده است.  

منطقه حفاظت شده کبیرکوه دارای پوششی جنگلی و مرتعی بوده که در اطراف محور ارتباطی ایلام – دره شهر و ارتفاعات مشرف به این محور بدلیل بهره‌برداری مفرط و بی‌رویه از پوشش نباتی در معرض تخریب شدید قرارگرفته است، بطوریکه اراضی در سطوح بسیار وسیع در اثر فرسایش خاک به اشکال مختلف شیاری و خندقی درآمده است. همچنین بهره‌برداری از درختان جنگلی بمنظور تأمین علوفه دام‌ها و یا استحصال محصولات فرعی و مصارف روستائی موجب نابودی درختان با ارزش شده و بجای آنها درختچه‌ها و بوته‌های خاردار نظیر گون، پلاخور، ارژن (ارجنگ)، محلب و … جایگزین شده است. از گونه‌های گیاهی دیگری که نشان دهنده سیر قهقرائی مراتع این ناحیه می باشد، می‌توان انواع فرفیون – خارگونی، اوپه و انواع شکرتیغال را نام برد. در دامنه‌های کبیرکوه وضعیت پوشش گیاهی بتدریج تغییر یافته و هرچه از روستاها دورتر شده و به مناطق کوهستانی نزدیک می شود پوشش گیاه وضع بهتری پیدا می‌کند.

هرچه به ارتفاعات منطقه نزدیک شویم گونه‌های درختی که غالبیت با بلوط ایرانی است، بصورت گونه‌های غالب ظاهر می‌شوند. در منطقه حفاظت شده کبیرکوه و در نزدیکی شهر بدره و در پشته بدره یکی از گونه‌های نادر درختی بنام لرگ (Pterocarya fraxinifolia) در اطراف آبراهه‌ها و چشمه‌های منطقه با حدود 100 پایه وجود دارد که نظر هر بیننده‌ای را در آن منطقه به خود جلب می‌کند .