میبد در شمال‌غربى یزد ، کنار جادهٔ تهران – بندرعباس و راه‌‌آهن تهران – کرمان قرار دارد. مساحت این منطقه در حدود ۸۴۵ کیلومترمربع و ارتفاع آن از سطح دریا نزدیک به ۱۲۲۰ متر است. «میبد» از واژه‌هاى فارسى میانه است که در دورهٔ ساسانى به این شهر اطلاق مى‌شده و در متن‌هاى تاریخى و جغرافیایى قرون اولیهٔ اسلامى بارها از این نام یاد شده است. براساس یک افسانه ، میبد در روزگار «کیومرث» بنیانگذارى شد و نخستین ساکنان این سرزمین یعنى اهالى بیده ، مهرجرد ، میبد ، فیروزآباد و بارجین در دهانهٔ رودخانه‌هاى قدیمى میبد یا به فاصله‌اى نزدیک از مصب آن‌ها استقرار یافتند. به دلیل آنکه ، امکان تأمین نیازهاى اولیه از جویبارهاى دائمى یا فصلى بستر این رودخانه میسر بود. ولى پس از تغییرات اقلیمى و کاهش آب‌هاى سطحى منطقه ، اهالى آن به فنون آب‌یابى و کاریزکنى دست یافتند. «میبد» یکى از نمونه‌هاى نادر شهرهاى باستانى ایران به شمار مى‌رود ، هرچند که بافت سنتى آن گزندهاى فراوان دیده است ، امّا هنوز بسیارى از پدیده‌ها و عناصر شهرى قدیم ، مانند راه‌هاى باستانى ، بناها و تشکیلات وابسته به آن ، کهن‌‌دژ ، شارستان ، بیرونه‌ها و آثار گسترش شهرى و بازمانده بناهاى کهن را مى‌توان در آن تشخیص داد. کهن‌ترین سند هویت تاریخى و آغاز شهرسازى در سرزمین یزد ، «نارین قلعهٔ» میبد است. این کهن دژ همچون پیرى خسته و خاموش سرگذشت سالیان درازِ رنج و آسایش مردمان این دیار را به یاد دارد. از اماکن تاریخى و دیدنى این شهر مى‌توان از مسجد جامع ، عمارت نارین قلعه ، رباط شاه‌عباسى ، برج کبوترخان و آتشکده‌‌هایى چون آتشکدهٔ حسن‌آباد ، مزرعهٔ کلانتر ، پیرخرمن و پیرمزرعهٔ حاجى نام برد.
نظرات بسته شده است.