این پل بر روی رودخانه نسبتاً پر آب تمیجان ، در آبادی تمیجان و بین رودسر و املش واقع گردیده و ظاهراً بنای اولیه آن از آثار دوره صفویه است که در دوره قاجاریه تعمیر و بازسازی شده است. این پل در مسیر راهی قرار گرفته که در دوره صفویه در سراسر مازندران و گیلان کشیده شده و به راه شاه عباسی شهرت یافت. پل تمیجان 5/62 متر طول و 5 متر عرض (با احتساب جان پناه ها که هر کدام 50 سانت پهنا و ارتفاع دارد) دارد و مشتمل بر دو دهانه اصلی هر کدام به عرض 30/11 و ارتفاع حدود 20/6 متر و چند دهانه فرعی در طرفین دهانه‌های اصلی – همگی به طاق جناغی – است. با توجه به نقشه و نمای این پل ، نوعی بی نظمی در ساختار آن دیده می شود که در نمونه مشابه و الگوی آن – یعنی پل سیم رود لاهیجان دیده نمی شود. بر روی پایه میانی پل و حدفاصل دو دهانه اصلی ، دو آبگذر در دو طبقه ساخته شده که آبگذر پایینی ، 30/1 و بالایی 60/1 متر عرض دارد. در طرفین آبگذر پایینی دو ستون نما کار شده است. دهانه فرعی و جنوبی پل 65/3 متر و دهانه فرعی شمالی 75/3 متر عرض دارد. در میانه پایه انتهایی و شمالی پل ا تاق گنبدداری جاسازی شده که به طرفین پل راه دارد. سطح گذر پل که در طرفین با جان پناه هایی محصور شده ، از تیزه دهانه های اصلی به سمت طرفین شیب دار است و ارتفاع آن تا سطح اب به 40/6 متر می رسد. این پل به شماره 1125 به ثبت تاریخی رسیده است.
بدنه و پاهای پل آجری است، ولی کف پل سنگ فرش است و دارای چهار دهانه بزرگ می‌باشد. دهانه‌های کوچک تری نیز در طرفین این دهانه‌ها وجود دارد. طول پل ۶۰ متر و عرض آن ۵ متر است. در بدنه پل چند اتاق که طاق آنها به شیوهٔ ماهرانه‌ای ساخته شده وجود دارد. این طاق‌ها احتمالاً محل اطراق رهگذران و کاروانیان در ایام بارندگی بوده‌است.
پل خشتی تمیجان در زمان حکومت بهزادبیگ در گیلان و به همت او در سال هزار و 20 قمری ساخته شده است.