کوه گرفتگی با بیماری ارتفاع در اثر صعود سریع به ارتفاع بیش از 3000-2500 متر رخ می دهد.
بعضی از افراد هر بار که به ارتفاع میانه می رسند هر چند سرعت صعود کم باشد دچار عوارض یاد شده می شوند و گروهی دیگر هرگز از ارتفاع تاثیر نمی پذیرند. خردسالان و کودکان تا قبل از بلوغ در برابر انواع شدید بیماری کوه گرفتگی قرار می گیرند. بنابراین به عنوان یک راه حل قطعی ضمن حفظ آرامش در حرکت و صعود، در صورت بروز هر یک از حالات مذکور می باید صعود را متوقف و ارتفاع را تا حد ممکن کاهش داد. استفاده از مایعات شیرین و تمرینات بدنی و فرود و صعودهای مکرر در ارتفاعات پایین تر از 4000 متر نیز می تواند روش مناسبی برای جلوگیری از کوه گرفتگی باشد. به هر تقدیر سه متغییر اصلی نسبت به صعود، ارتفاع پیموده شده و طول مدت اقامت به همراه تعداد بی شماری از عوامل فرعی ولی موثر، حساسیت فرد را نسبت به بیماری های ارتفاع تعیین می کند.
در ارتفاعات بالا فشار اکسیژن محیط کم می شود و به همین دلیل اکسیژن خون کوهنورد نیز به کمتر از حد طبیعی تنزل می یابد و علائمی نظیر سردرد و سرگیجه و تهوع آغاز می شود. در این موارد نباید ارتفاع را بیشتر کرد. در صورتی که تنگی نفس، سرفه و خلط آجر رنگ مشاهده شد یا در صورتی که کوهنورد دچار سردرد شدید، استفراغ و تشنج و هذیان گویی گردید باید هر چه سریع تر بیمار را به پزشک رساند و تا رسیدن به پزشک در صورت امکان از کپسول گاز اکسیژن که در صعودهای بزرگ باید در دسترس باشد استفاده کرد. غفلت و سهل انگاری نسبت به این علائم مخاطره آمیز و جبران ناپذیر است.
نظرات بسته شده است.