سرزمین گرکویه، در 45 تا 200 کیلومتری نیمروز خورآیی شهر اسپهان و یکی از بخش‌های استان اسپهان می‌باشد. که امروزه به ریخت تازیسته‌ی آن، "جرقویه" شناخته است.
این سرزمین، با گستردگی نزدیک به 6450 کیلومتر چهارگوش، از سوی اپاختر با بخش‌های رودشت خورآیی و خوربری از شهرستان اسپهان، از نیمروز با شهرستان آباده از استان پارس، از خوربران با شهرستان شهرضا از اپاختر خوربری با بخش برآن نیمروزین از شهرستان اسپهان، از خورآیان با استان یزد و از نیمروز خورآیی با شهرستان ابرکو در استان یزد هم‌مرز است.
گویش مردم گرکویه یکی از گویش‌های بازمانده از زبان‌های اوستایی، پارسی باستان، پهلوی، سکایی، پارسیک و سغدی است که امروزه بیشتر در پیرامون کویر میانی ایران بدان سخن گفته می‌شود و از آن به نام گویش‌های میانی ایران نام می‌برند. این گویش از میان زبان‌هایی که از آن‌ها نام برده شد، بیشتر از زبان پهلوی مایه گرفته و در برخی از دیوان‌های سرایندگان گذشته مانند باباطاهر همدانی، مهان کشفی، فایز دشتستانی، درویش عباس گزی و نسک‌هایی چون: گویش گرینگان نوشته‌ی یحیی ذکاء و گویش تاتی و هرزندی نوشته‌ی عبدالعلی کارنگ از آن‌ها سخن به میان آمده است.
برای دسترسی به فرهنگ زبان گرکویه‌ای پرونده‌ی PDF آن را از پیوند زیر انبار کنید:
دریافت فایل
برگرفته از نسکِ
گرکویه، سرزمینی ناشناخته بر کران کویر؛ علی شفیعی نیک‌آبادی؛ انتشارات غزل؛ چاپ دوم 1376
نظرات بسته شده است.