آبشار شالورا (شاه لولاک)، چرمهین

نام آبشار:  آبشار شالورا (شاه لولاک)، اصفهان

آبشار شالورا یا شاه لولاک اصفهان در موقعیت جغرافیایی E510909 N321758 در استان اصفهان واقع است. این آبشار اقع در 65 کیلومتری غرب اصفهان است.برای رفتن به آبشار شالورا از اصفهان،پل کله و از جاده شهرکرد و یا جاده اصفهان خوزستان وارد شهر چرمهین شده و از فلکه شهرداری مسیر رو به رو را که یک کیلومتر جاده آسفالته است طی کرده تا به باغات گردو و مزارع زیر آبشار میرسید. چرمهین درمرز استانهای اصفهان و چهار محال بختیاری قراردارد و دارای چند آبشار فصلی و یک آبشار دایمی است. آبشار دایمی بالای 50 متر ارتفاع دارد و بصورت یک چشمه از وسط کوه به پایین فرو می ریزد. آبشار دایمی بالای پنجاه متر ارتفاع دارد و بصورت یک چشمه از وسط کوه به پایین فرو می ریزد. کوهی که آبشاردر آن واقع گشته ، شاهلورا نام دارد و از سلسله کوه های رخ از زاگرس مرکزی است. دامنه این کوه دارای مناظربدیعی است که محل تفرج و تحقیق گردشگران ، سنگنوردان و عاشقان طبیعت است.

 در بهار شعبه‌ای دیگر از آبشار شاه‌لولاک شروع به جریان می‌کند که ارتفاع آن نزدیک به نود متر است و آبی خروشان و فصلی دارد و نزد مردم محلی به آبشار هولوکی معروف است. در اطراف آبشار تعداد زیادی آب چکان نیز دیده می‌شود. منحصر بفرد بودن آبشار شاه‌لولاک ازاین جهت است که بصورت چشمه پر آب و خروشان از قلب دیواره مرتفع کوه با شیب منفی سرچشمه می‌گیرد در حالی که اغلب آبشارهای ایران بصورت جوی روان از روی سطح سرازیر می‌گردند. آبشار شاه‌لولاک در کوهی به همین نام از سسلسله کوههای رخ در زاگرس مرکزی واقع شده‌است و ارتفاع کوه از سطح آبهای آزاد دوهزار و هفتصد و پنجاه متر است. منظره عمومی کوه شاه‌لولاک، و دیواره عمودی آن که آبشارهای شاه‌لولاک و هولوکی از آن جریان می‌یابند در وسط تصویر دیده می‌شود.میزان آبدهی آبشار شاه‌لولاک در طول سال متفاوت است ولی آبشار دائمی است. در زمستان کاملا یخ می‌زند و قندیلهای زیبا و قطور یخ به ارتفاع هفتاد متر تشکیل می‌دهد.

آب آبشار در قسمتی که نزد مردم محلی به حوض معروف است روی زمین آرام می‌گیرد. بقایای حوض قدیمی به صورت تخته سنگهای بزرگ و حجاری شده مشهود است و بر بدنه یکی از سنگها کتیبه ای به زبان فارسی از این قرار حک شده‌است:«این حوض گرانمایه را برای آسایش زوار و… ».آبشار شاه‌لولاک از روی قندیل‌های عظیم آهکی پوشیده از خزه پایین می‌ریزد. با توجه به ارتفاع زیاد آبشار، آب هنگام ریزش با هوا مخلوط شده و در برخورد با قندیل‌ها به صورت قطرات بارانی و شبنمی ریز به زمین پاشیده می‌شود. در پایین آبشار شاه‌لولاک مجموعه تفریحی و ورزشی دایر است که دوستداران طبیعت، گردشگران، سنگنوردان و کوهپیمایان از آن استفاده می‌کنند.

نام شاه لولاک از قسمتی از حدیث قدسی «لولاک لما خلقت الافلاک» برگرفته شده‌است. به گفته علمای دینی در این حدیث خداوند به محمد می‌گوید که «اگر به خاطر تو نبود آسمانها و زمین را نمی‌آفریدم». شاهِ لولاک در واقع محمد (ص) است . نامهای دیگر این آبشار نزد مردم محلی شاهلورا و شالورا می‌باشد.

آبشار شاه‌لولاک در گذشته نزد مجاوران آن بسیار مقدس و محترم بوده‌است. آبشار بصورت خاص وحتی درختان طاق اطراف آن، مقدس و صاحب اعجاز و موثر در رفع مشکلات و درمان بیماریها محسوب می‌شد. مردم محلی به آفریننده شاه‌لولاک سوگند یاد می‌کردند و نذر و نیاز، دخیل بستن به درختان و روشن کردن شمع در چهل دختران مرسوم بود. قطع درختان، پایمال کردن بوته‌ها وآلوده کردن آب گناهی بزرگ بوده و مرتکب آن مشمول غضب خالق شاه‌لولاک قرار می‌گرفت، حتی بیم آن می‌رفت که چوب قطع شده از درختان شاه‌لولاک در خانه فرد به ماری خشمگین تبدیل شود یا کوه بر سر کسی که نوشیدنی حرام بنوشد سنگ بریزد. این اعتقادات صاف و بی پیرایه مردم سالها حافظ زیبائیها و دوام شکوه و عظمت شاه لولاک و پاسداشت طبیعت بی نظیر آن بوده‌است.

راسم آئینی شالورا جاری که پس از گذشت هفتاد روز از عید نوروز و هر ساله در روز هشتم خرداد و همزمان با شروع شدن دوره گرما انجام می‌شد از فراگیرترین مراسمی بود که به تقدس ونقش آفرینی این مجموعه بی بدیل کمک می‌نمود. برای اجرای این آئین هرساله در روز شصت ونهم سال توسط دشتبان محل جار می‌شد و فرارسیدن موعد مراسم به اطلاع عموم می‌رسید. هرکس به فراخور بضاعت خود، خورش یک یا چند روز خود و اهل و عیال را مهیا می‌نمود، هر تیره و تباری قسمتی از حوزه کنار آبشار را برای اسکان واطراق خود وفامیل با عنوان یورت آماده نموده بود. (کلمه یورت (یا یورد) در زبان مغولی به محل اطراق وسکونت (تابستانی) اطلاق می‌گردد. اسکان هر طایفه صرفا در یورت فامیلی انجام می‌شد و هرگز هیچ یورتی خالی نمی‌ماند چرا که اجرای مراسم شالوراجاری واجب و برگزاری هر چه آبرومندانه آن افتخار فامیل محسوب می‌شد. شروع مراسم از طلوع هفتادمین روز بعد از نوروز و پایان آن با شرکت خانمها در آئین دیدار از سنگی منحصر بفرد که نقشی خاص بر آن دیده می‌شد، انجام می‌گرفت۰ در واپسین ساعات روز بازگشت مردم به شهر آغاز می‌شد.