بلوچستان سرزمینی است وسیع و متنوع . این سرزمین کهن دارای یکهزار کیلومتر سواحل زیبا میباشد که از کراچی در پاکستان تا تنگه هرمز گسترده است . مساحت تاریخی آن حدود هفصد هزار کیلومتر مربع می باشد. بلوچستان دارای یکی از قدیمی ترین تمدنهای دیرینه و کهن میباشد و جمعیت آن حدود پانزده تا هیجده میلیون نفر می باشد که بین سه تا پنج میلیون آنان در خارج از بلوچستان زندگی میکنند.
بر اساس کشفیات باستان شناسان، بلوچستان که سابقه تاریخی آن به پانزده سال پیش بر میگردد، قدیمی ترین تمدن بشری را در بطن خود پرورانده است. اگرچه تمامی بلوچها دارای تاریخ، زبان، رسوم، آداب، و فرهنگ مشترک میباشند، ولی بلوچستان بین ایران، پاکستان، و افغانستان تقسیم شده است. بلوچها همواره در طول تاریخ برای بقای فرهنگی و حیات ملی خود مجبور شده اند که از هستی و موجودیت خویش دفاع کنند. بلوچها در طول تاریخ به طور ممتد مورد حمله و هجوم همسایگان و بیگانگان قرار می گرفتند.
درطول تاریخ قوام مختلفی نظیر ترکها، اعراب، فارسها، پنجابیها، پرتقالیها،و انگلیسها به کشتار و قتل عام بلوچها دست زده اند. بدتر از همه اینها کشتار وحشیانه مغولها و چپاول و تاراج بیرحمانه اسکندر مقدونی بوده اند که هر کدام به نوبه خویش هزاران بلوچ را قتل عام کردند.
نام بلوچستان در کتیبه های میخی داریوش بر بیستون و تخت جمشید "مکا" یا "مکران" ضبط شده و از آن به عنوان استان چهاردهم امپراطوری هخامنشی نام برده شده است (سده ششم پیش از میلاد مسیح). یونانیان باستان در مورد بلوچهای مکران (بلوچستان ) مطالب بسیار زیادی نوشته اند. مورخین مینویسند که نخستین تهاجمی که منجر به کوچ بزرگ آریاها شد هجوم هون های سفید به قسمت باختری رود جیحون بوده که بر اثر آن کوچ اکثریت ساکنین آسیای مرکزی به جانب اروپا آغاز شده است. در این میان بلوچ ها که ساکنین شرقی دریای خزر بودند به نواحی جنوبی و مرکزی ایران (یزد و کرمان) رانده شدند که بعدها از این نواحی نیز به طرف مشرق و سرزمین خشک و صحاری بلوچستان کوچانده شدند.
برخی دیگر از مورخین معتقدند که بلوچ ها ساکنان قدیمی آن سرزمین هستند که حداقل پانزده هزار سال قبل از میلاد مسیح در آنجا بوده اند. عده ای دیگر نیز بر این اعتقادند که بلوچ ها از کنار دریای مدیترانه و سرزمین سوریه فعلی به شرق مجبور به مهاجرت شده اند. فردوسی در شاهنامه به طور مفصل در مورد تاریخ بلوچ ها نوشته است. به عنوان مثال میتوان از جنگ بلوچ ها و انوشیروان ساسانی نام برد که فردوسی در باره آن می گوید : براه اندر آگاهی آمد بشاه که گشت از بلوچی جهانی تباه. یا از سربازان بلوچ که در لشکر سیاوش بودند و به جنگ افراسیاب تورانی رفتند :
( هم از پهلو و پارس و کوچ و بلوچ – ز گیلان جنگی و دشت سروج).
فردوسی صفحات زیادی از شاهنامه را به جنگ ما بین پادشاه ایران زمین (کیخسرو) و پادشاه مکران زمین اختصاص داده است. مدارک و شواهد فراوانی وجود دارد ( به عنوان مثال شاهنامه فردوسی و دیگر مورخین سرشناس ایرانی و عرب) که ثابت می کنند مردم بلوچ همواره در تاریخ به عنوان یک ملت شناخته شده اند. بلوچستان گاهی مستقل تحت حکومت پادشاه مکران و گاهی جزوء امپراطوری ایران بوده اند.
بلوچها متحمل ظلم و ستمهای متعددی شده اند اما قساوت و جنایات قاجار بر علیه مردم بیدفاع و بیگناه بلوچ خود داستانی بس دردناک، رنج آور، غم انگیز و نفرت انگیز است. لشکریان قاجاریه بعد از قتل عام هزاران بلوچ، حدود سی هزار مرد اسیر بلوچ را به طریق وحشیانه ای سر بریدند و کشتند و سپس بیست و سه هزار زن و دختر بلوچ را بعنوان غنائم جنگی اسیر گرفته و بهمراه خود بردند. این زنان بعنوان کنیز، برده و غنائم بین سپاهیان قاجار که از نقاط مختلف ایران بودند تقسیم شدند. جنایات قاجار به حدی سفیح و وقیح بود که کلمه "قجر" به معنی بیگانه جنایتکار در ذهن بلوچ برای همیشه حک شده است.
زبان بلوچی از خانواده زبانهای ایرانی و از ریشه هند و اروپایی میباشد که با لهجه های فراوانی استعمال می شود. بلوچی خود زبانی مجزاء از فارسی میباشد. اگر چه وجوع اشتراک بین این دو زبان وجود دارد، فارسی زبانان قادر به درک و استفهام زبان بلوچی نخواهند بود. فرهنگ لغت، کتاب، مجله و ماهنامه های فراوانی به همراه هزاران شعر و ادبیات زبان بلوچی وجود دارد. بیشتر این مجموعه ها در پاکستان، افغانستان، آفریقا، ترکمنستان، و کشورهای عربی چاپ می شوند. در ایران این گونه مواد به زبان بلوچی کم بوده وبه ندرت یافت می شود.
نظرات بسته شده است.