"دره مرگ" منطقه ای در کالیفرنای جنوبی، نزدیک صحرای نوادا در آمریکای شمالی است که طول آن 225 کیلومتر و پهنایش بین 8 تا 24 کیلومتر است .از عوامل مهمی که توجه زمین شناسان را بخود جلب کرده، حرکت اسرار آمیز سنگ ها در این منطقه است. آنها روی زمین می لغزند و از خودشان رد پا می گذارند. در واقع مسیری کم عمق از خودشان در طول حرکت به جا می گذارند. نظریه های بسیاری برای توضیح حرکت این سنگ ها وجود دارد. این سنگ ها به خودی خود و بدون دخالت انسان و یا حیوان مسیر های طولانی را در امتداد بستر صاف دره ی مرگ می پیمایند. این پدیده و مسیر حرکت این سنگ ها در چندین محل در ناحیه موسوم به Racing Playa دره ی مرگ ، ثبت شده و نیروی ناشناخته ی پیش ران سنگ ها یکی از اسراری است که است که موضوع تحقیقات متعددی بوده و برای آن فرضیه های متعددی وجود دارد.
برای حرکت این سنگها چندین نظریه ارایه شده است. نظریه اول تاثیر یخزدگی در حرکت این سنگها است. تحقیقی که در سال 2011 توسط دانشگاه جان هاپکینز انجام شده به این شرح است. بعد از یک بارندگی سیل آسا سطح کویر بسیار لغزنده و گل آلود خواهد شد. در نتیجه نیروی اصطکاک کاهش چشمگیری پیدا خواهد کرد و یک باد شدید میتواند سنگها را چند سانتیمتر جابجا نماید. اما چرا این تئوری قابل قبول نیست؟ در همین شرایط برای حرکت دادن یک سنگ مثلا 20 کیلوگرمی بادی با سرعت 200 کیلومتر بر ساعت لازم هست. دلیل دیگر، ردی است که در پشت سنگها قابل رویت و عموما از ابعاد سنگ باریکتر است. بدین معنا که فقط قسمتی از سنگ روی زمین کشیده شده و قسمتهای جانبی بوسیله نیرو یا سطح دیگری به بالا کشیده شده و یا کلا سنگ از روی زمین بلند شده و بر روی لایه صلبی که بر اثر وزن سنگ انحنا پیدا کرده و رد آن بر روی گل نرم باقی مانده است.
سطح کویر بعد از یک بارندگی سیل آسا شامل 2 لایه خواهد بود. لایه اول، لایه گل لغزنده است و لایه دوم لایه آبی که بر روی گل قرار دارد. حال شرایطی رو تصور کنید که دما به زیر صفر رسیده و باد شدیدی در حال وزیدن باشد. یک لایه یخ بر روی لایه آب شروع به شکل گیری میکند که در اطراف سنگ نیز وجود دارد. این لایه یخ بعد از آنکه کمی صلب تر شد به دیواره های جانبی سنگ فشار وارد کرده و کمی آنرا به سمت بالا می کشد ویا کلا از روی لایه گل بلند می کند. توجه کنید که در مورد سنگهای سنگینتر یخ بدان حد صفت نشده که کاملا سنگ را از روی زمین بلند کند ولی به اندازه ای نیرو وارد می نماید که نیروی حاصل از وزن سنگ بر روی زمین کمتر شده و سنگ به میزان جزیی بالاتر بیاید. در این شرایط نیروی اصطکاک که بدلیل بارندگی و لغزنده شدن سطح کویر کاهش پیدا کرده با بلند شدن سنگ کاهش بیشتری می یابد. با کمک لایه آب زیرین باد میتواند سنگ را تا چند سانتیمتر جابجا کند پیش از اینکه یخ کاملا صلب شده و نیروی چسبندگی آن مانع حرکت سنگ شود. کل این حرکت در مدت چند ثانیه اتفاق خواهد افتاد و مسیری که در تصاویر قابل مشاهده است، در مدت چندین سال و تکرار چندین باره این روند اتفاق می افتد. این تحقیق توسط دانشگاه جان هاپکینز در سال 2011 و با نصب دوربین های دیجیتال تله ای انجام شده است.
از دیگر نظریه های محتمل، انحلال و تبلور متوالی لایه ی نمکی سطح زمین در مقیاس میکروسکپی است که به صورت میلیمتری اما دائمی سنگ ها را پیش می راند.
