تهیه آتش به روش اصطکاکی

آتش افروزی بوسیله روش اصطکاکی ، در نظر غالب افراد ، روشی منسوخ شده بشمار می رود.

طبیعتمردان ، کوهنوردان و بطور کلی افرادی که به نوعی با محیطهای دور از شهر سر و کار دارند، امروزه از کبریت و فندکهای گوناگونی استفاده می کنند که اغلب آنها نیز ضد آب و ضد باد می باشند.

این افراد همچنین از اجاقهای کوچک و سبک وزنی که خاص اینگونه فعالیتها طراحی و ساخته شده اند استفاده می کنند که کلیه نیازهای آنان به آتش را ( به غیر از مواقعی خاص و اضطراری که استفاده از آنها نا ممکن می گردد) برطرف می سازد.

امروزه بسیاری از نهادها و گروههای مختلفی که به نوعی با طبیعت در ارتباط نزدیک هستند،‌روش LEAVE NO TRACE را به اجرا می گذارند.

این همان چیزی است که در کشور ما نیز در تمامی دوره های آموزشی فدراسیون کوهنوردی ، آموزش داده می شود :

" اگر شما قادر بوده اید زباله ای را بر پشت خود حمل کرده و به طبیعت ببرید، پس آنقدر هم توان دارید که آن را با خود باز گردانید.

ویا :

محل استقرار خود در طبیعت را طوری ترک نمایید که وقتی پس از چند روز به آن نقطه نظر افکنده شد، مشکل بتوان گفت که شخص یا اشخاصی در آن نقطه مستقر بوده اند."

این همان چیزی است که از آن بعنوان سیاست " کمترین اثرگذاری بر محیطهای طبیعی" یاد می گردد.

این روشها و سیاستها ، اگر نهادینه شوند، با جلوگیری از آتش افروزیهای بی موردو غیر لازم در طبیعت ‌، کمک واقعا بزرگی به حفظ آنچه که از منابع طبیعی ارزشمند ما باقی مانده است می کنند.

با توجه به مقدمه فوق ، آیا به نظر شما، در زندگی مدرن امروزی، هنوز هم جایی برای روشهای آتش افروزی کهنه و قدیمی وجود دارد یا خیر؟

اگر تا انتهای این مقاله را دنبال نمایید، شاید شما هم به این نتیجه برسید که این مهارت فراموش شده ،‌خیلی ارزشمند تر از آن چیزیست که اغلب مردم تصور می نمایند.

آتش یکی از پنج نیاز فیزیکی اولیه در مهارتهای زنده ماندن (Survival) می باشد. ما هر روزه از آن استفاده می کنیم.اما اغلب آن را آتش نمیدانیم! چرا که شکل ظاهری آن تغییر یافته است. ابزارهایی چون: مایکروفر ، اجاق برقی ، کوره های الکتریکی ، لامپهای روشنایی و….. همگی آتش تغییر شکل یافته هستند.

همانند چهار نیاز فیزیکی دیگر (هوا، سرپناه، آب و غذا)، معمولا به آن هم توجه چندانی نمی شود! چرا که هرگاه اراده نماییم، تنها با چرخانیدن یک کلید و یا روشن نمودن یک فندک، در اختیار ماست.

اگر ما قادر بودیم تا به زمانی نه چندان دور در گذشته برگردیم، درمی یافتیم دید عموم نسبت به آتش با آنچه که امروزه موجود می باشد ،‌ تفاوتی اساسی داشته است. کمتر از یک قرن پیش ، شومینه ها ، اجاقها و بخاریهای هیزمی و یا ذغالی ،‌ تنها وسایل گرمایشی اغلب ساختمانها، منازل و محلهای کاری بودند. اما حتی همان موقع هم برای افروختن آتش در این وسایل از کبریت استفاده می شد.

اگر باز هم کمی به عقب تر باز گردیم، یعنی زمانی که هنوز استفاده از کبریت عمومیت نیافته بود ( حدود سال 1827 میلادی) ، می بینیم که هنر آتش افروزی به روش استفاده از کشیدن فلز بر روی سنگ چخماق عمومیت داشت. پیش از آن نیز آتش بوسیله جرقه های حاصل از اصابت دو تکه سنگ چخماق به یکدیگر افروخته میشد.

اگر این سفر به اعماق تاریخ را ادامه دهیم ، درمی یابیم ابتدایی ترین آتش هایی که توسط انسان افروخته می شد،‌ بوسیله روشهای اصطکاکی بودند.

تا زمانی که کبریت اختراع گردید،‌ اغلب انسانها دانش و مهارت افروختن آتش را دارا بودند. اما امروزه به لطف پیشرفتهای تکنولوژیکی!!! شاید تنها تعداد معدودی را بیابیدکه هنوز هم قادرند به روشهای قدیمی و فراموش شده در اعماق تاریخ، آتش بیافروزند.

مهم نیست که شما در سفرهای خود به مناطق بکر و دور از زندگی ماشینی امروزی، چه لوازم و تجهیزاتی را با خود حمل می کنید، بلکه آن چیزی که حائز اهمیت است ، اینست که شما همیشه آمادگی این را داشته باشید که این تجهیزات را به هر دلیلی از دست بدهید و یا اینکه آنها بدلایل مختلف کارایی خود را از دست بدهند!!

در این صورت ، داشتن دانش و مهارت لازم، در تامین نیازهای اولیه از مواد موجود در محیط ، به یک ضرورت و نیاز غیر قابل انکار تبدیل می گردد.

از آنجایی که آتش به عنوان یکی از مهمترین این نیازها می باشد، لازم است که هر طبیعت مردی چگونگی افروختن آن را بخصوص در شرایط اضطراری بداند .

شناختن مواد قابل اشتعال و خواص هر یک از آنها ، دانستن تکنیکها و کسب مهارت در افروختن آتش بوسیله روشهای اصطکاکی ، شانس نجات را حتی برای افرادی که در روشن نمودن آتش بوسیله روشهای مدرن مهارت دارندبه طور قابل ملاحظه ای افزایش می دهد.

بعنوان یک فرد تازه کار ،‌ بهتر است که آتش افروزی بوسیله اصطکاک را در ابتدا فرا گیریم. چرا که آتش افروزی توسط اجداد ما نیز با همبن روش شروع گردیده است.

این مهارت فراموش شده ،‌یک روی دیگر نیز دارد:

آتش افروزی بدین وسیله، ما را به گذشته ای( به غیر از 2 قرن اخیر) پیوند می دهد که در آن طعم زندگی غیر ماشینی را می توانیم چشیده و احساس اجداد خود را لمس نماییم.

احساساتی چون : موفقیت ،‌ هیجان ، رضایت از کار و غرور ،‌ احساساتی هستند که پس از موفقیت در افروختن آتش به این روش نصیبمان می گردد.

اولین باری که به این روش ،‌ذغال سرخ تهیه کرده و این ذغال را به زیر هیمه و توده ای آتش گیر خشک منتقل نموده و با دمیدن به آن صاحب یک آتش زیبا شدید، به عنوان یکی از بیاد ماندنی ترین روزهای زندگی در طبیعت خود هیچگاه فراموش نخواهید کرد.

همچنین در خواهید یافت که هیجان آتش افروزی به این روش ، هیچگاه نقصان نیافته و هر بار همانند بار اول این حس در شما بوجود خواهد آمد.
. کمان یا Bow

. سرپپیچ یا کاسه انتهایی یا Socket

. تخته اجاق یا تخته ذغال ساز زیرین یا Hearth Board

. چوب دستک یا Spindle

موادی که برای تخته اجاق و چوب دستک استفاده می شوند، اهمیتی ویژه دارند.در شرایط ایده آل، هردوی آنها باید از یک جنس چوب باشند.

در شرایطی که این امر میسر نباشد،حد اقل، هردو قطعه باید دارای سختی یکسان باشند تا در اثر سایش، یکی از آنها زود تر از دیگری و قبل از اینکه ذغال قابل اشتعال بوجود آید، از بین نرود.

چوبی که برای اینکار در نظر می گیریم ، نباید حاوی رزین باشد. ( بعبارت دیگر، چوب سوزنی برگان مناسب این کار نیست). همچنین دارای قابلیت ایجاد خاک چوب نرم و صاف و یکدست باشد.

چوبهای سبک ( مانند صنوبر) ، در مقایسه با چوبهای سنگین ( مثل بلوط) ، به انرژی و زمان خیلی کمتری برای تهیه ذغال احتیاج دارند.

در هر صورت از هر چوبی استفاده می کنیم،‌ باید توجه نمود که مهم ترین خاصیتی که برای مجموعه تخته ذغال ساز و دستک مورد نظر است، تولید خاکه چوب نرم و یکدست و آنهم به مقدار زیاد است.

باید توجه داشت ، تهیه ذغال از چوبهایی که تولید خاکه چوب دانه متوسط و دانه دانه (Gritty) می کنند ،‌ امکان پذیر است . منتها نیاز به صرف مقادیر بسیار زیادتری انرژی و همچنین ورزیدگی در این نوع آتش افروزی دارد.

انتخاب نوع ماده اولیه (چوب) بستگی به فراوانی و در دسترس بودن آن در منطقه زیست شما دارد.

مواد اولیه باید کاملا خشک ،‌ ولی پوسیده نباشند.گونه های مختلف سرو انتخاب مناسبی به شمار می روند.

سرپیچ یا سوکت (Socket) برای نگه داشتن دستک در حین چرخش استفاده می شود.

از جنس تخته ذغال و دستک هم میتواند باشد. ولی اگر برای ساخت آن از چوبهای نسبتا سنگین تر و محکم تر استفاده شود، دوام آن بسیار بیشتر شده و کمتر ایجاد اشکال می نماید.

برای ساخت کمان ، که برای چرخانیدن دستک به کار می رود ، می توان از هر نوع چوبی که سفت و غیر قابل انعطاف بوده و دارای قوص طبیعی می باشد استفاده نمود. برای ساخت زه یا چله کمان فوق، می توان از روده تابیده، تسمه ای از جنس چرم یا پوست دباغی نشده ، و یا هر نوع بند محکم و با دوام دیگری استفاده نمود.
ساخت تخته اجاق و دستک

چوب مناسبی طبق آنچه در خطوط بالا ذکر شد ببیابید. تخته اجاق باید دارای سطحی صاف بوده و بشکل مستطیل و به ابعاد 18تا 25 سانتیمتر طول، 5تا8 سانتیمتر عرض و 1.5 تا2 سانتیمتر ضخامت باشد.

شکل اولیه چوب ممکن است به شکل یک شاخه یا تنه گرد باشد. در این صورت نیاز دارید که آن را در جهت طولی به دو نیمه کنید. آنگاه قسمت گرد یکی از تکه ها را نیز توسط سنگ یا چاقو یا هر وسیله ممکن دیگر، صاف نمایید.

از تکه باقی مانده می توان یک تحته اجاق دیگر و یا یک سوکت تهیه نمود.

قبل از تکمیل تخته اجاق لازم است چوبدستک را بسازیم. بهترین انتخاب برای تهیه دستک، عبارتست از شاخه ای خشک ،‌ صاف و بدون انهناء بطول تقریبی15 تا 20 سانتیمتر با سطح مقطع دایره شکل به قطر تقریبی 0.5 تا 1.5 سانتیمتر.

توجه داشته باشید که اگر قطر دستک خیلی کم باشد ،‌ خیلی احتمال دارد که دستک ،‌تخته اجاق را همانند مته سوراخ نماید ! بدون اینکه ذغال قابل اشتعال و مناسب آتش افروزی درست کند.

از طرف دیگر اگر چوب دستک دارای قطری زیاد تر از آنچه باشد که ذکر شد، هنگام چرخانیدن آن دچار مشکل شده و باید انرژی خیلی بیشتری را صرف چرخانیدن دستک نماییم.

جنس آن می تواند ازشاخه و یا تنه هر نوع گیاه با ساقه چوبی که دارای مغز قطوربوده و تحمل فشار ناشی از چرخش توسط کمان را دارا می باشد ،‌ باشد .

وقتی کار ساخت چوبدستک انجام شد، آن را بصورت عمودی ،‌روی تخته اجاق و به فاصله تقریبی نیم سانتیمتر از لبه قرار می دهیم. سپس ،‌ توسط نوک کارد یا چاقو دور قسمتی را که دستک قرار گرفته نقطه چین نموده یا خط می اندازیم.این خط پیرامون تقریبی دستک می باشد که رو ی تخته نقش انداخته.

با استفاده از یک کارد، لایه هایی از چوب قسمت داخلی این دایره را خالی می نماییم تا یک حفره کاسه ای شکل بدست آید.

این حفره باعث جلوگیری از لغزش و در رفتن نوک دستک از روی تخته اجاق در اولین استفاده می گردد.

ساخت سوکت (Socket) :

سوکت بعنوان تکیه گاه برای قسمت بالایی دستک و برای نگه داشتن آن در جای خود استفاده می شود. سوکت توسط دست چپ گرفته شده و فشاری که کف دست روی آن وارد می سازد،‌ باعث می شود انتهای دیگر دستک روی تخته بسان مته عمل نموده و تولید اصطکاک نماید.

اندازه آن بایدآنقدر بزرگ باشد که به هنگام وارد کردن فشار روی آن، احساس ناراحتی نکنید. همچنین دقت نمایید که فاقد لبه های تیز باشد.

صرفنظر از اندازه و قطر چوبدستک،قطر قسمت انتهایی آن که در سوکت قرار میگیرد،‌نباید از حدود 5 تا 7 میلیمتر فراتر رود.

قسمت انتهایی چوبدستک باید آنقدر تراشیده شود تا به قطر مورد نیاز و ذکر شده برسد .

مرحله بعدی دقیقا همانند کاریست که روی تخته اجاق انجام دادیم. یعنی قراردادن ته چوبدستک روی قسمت صاف سوکت بصورت عمودی و حک نمودن نقطه چین دور آن و در نهایت خالی نمودن کاسه داخل آن. تنها، نکته بسیار مهم در اینجا اینست که حتما حفره ای که ایجاد می کنیم باید در مرکز سوکت قرار گیرد تا در موقع وارد نمودن فشار، تعادل آن حفظ شود.

همچنین توجه نمایید که کاسه ایجاد شده باید گود تر از کاسه ایجاد شده بر روی تخته اجاق باشد. زیرا با انجام این کار ، دستک کاملا در داخل سوراخ ایجاد شده ،‌جا افتاده و به راحتی چرخیده و به خارج از سوکت لیز نمیخورد.

ساخت کمان :

برای ساخت کمان ، ابتدا یک شاخه محکم به بلندی تقریبی 45 تا 75 سانتیمتر و قطر1.5 یا بیشتر که دارای قوص طبیعی باشد بیابید. سپس با ایجاد کردن یک شکاف در یک انتهای آن،

روده تابیده، تسمه ای از جنس چرم یا پوست دباغی نشده ، و یا هر نوع بند محکم و با دوام دیگری را که در اختیار داریم،( مطابق شکل 2 ) در این شکاف قرار داده و بوسیله یک نخ یا طنابچه نازکترکه دور آن میپیچانیم و گره می زنیم، آن را در جای خود محکم می نماییم. در صورتی که نخ محکم در دسترس نباشد،‌ از طریق گره زدن زه در این انتها ،‌زه را مهکم می کنیم.

انتهای دیگر زه را(مطابق شکل3) چندین دور روی کمان میپیچانیم و مطابق شکل یک گره بولینBowline) (روی آن می زنیم.

این گره ، این امکان را به شما خواهد داد که بلندی و کوتاهی زه کمان را براحتی تنظیم نمایید.در نتیجه تعداد دورهایی که زه دور چوبدستک میپیچد ،قابل تنظیم خواهد بود.

خاصیت دیگر این گره ، امکان کوتاه نمودن کش آمدگی زه در اثر گرمای حاصل از کار می باشد.
یکی از مهمترین و اولین نکاتی که باید به آن توجه نمود این است که انتهای دستک در حین چرخش در سوکت ، کمترین اصطکاک ممکنه را تولید نماید. برای دستیابی به این هدف، از یک روانکار یا روغن سبک در انتهای دستک و داخل سوکت استفاده نمایید. شاید این سئوال پیش آید که در شرایط اضطراری، روغن روانکار چگونه تهیه کنیم؟ جواب خیلی ساده است! منبع این روغن خود شما هستید! چربی روی صورت و همچنین چربی روی موهای سر،بسیار خوب در این ضمینه عمل می کنند. همچنین صمغ سفت نشده کاج نیز انتخاب نسبتا خوبی به شمار می آید.

برای شروع،‌تخته ذغال ساز را در جای صافی روی زمین قرار دهید. کف پای چپ خود را محکم روی انتهای آن قرار داده و روی زانوی راست خود زانو بزنید تا روی تخته مسلط شوید. سپس، زه کمان را 3 تا 4 بار دور قسمت میانی دستک بچرخانید.افزایش تعداد دورهای زه روی دستک ، باعث پخش شدن بهتر فشار روی بخش بیشتری از طول دستک می گردد.( اهمیت این موضوع زمانی رخ می نمایاند که دستک شما از جنس خوبی نبوده و در اثر فشار وارده بشکند! انجام این کار باعث پیش گیری از شکستن دستک می شود.)

سپس انتهایی متحرک زه را آن قدر کشیده و محکم کنید که حس نمایید چوبدستک می خواهد چرخیده و از دست شما خارج شود. و گره بولین را محکم می نماییم.

حال، نوک دستک را روی تخته ذغال قرار داده و انتهای آن را نیز داخل کاسه سوکت نمایید.( جهت انجام صحیح این عمل ،شکل 4 را به دقت مطالعه نمایید)

برای چرخانیدن دستک، ابتدا با یک حرکت نرم، آهسته و یکنواخت شروع نمایید. سپس همزمان با فزایش سرعت حرکت کمان و دستک ، فشاری سبک تا متوسط را نیز روی سوکت اعمال می نماییم.

پس از مدت کوتاهی ، خاکه ذغال و احتمالا مقداری دود تولید خواهد شد.

در اینجا هدف ، حفر یک سوراخ کاسه ای شکل بر روی تخته ذغال ساز می باشد. با این دید ، که دستک نباید نه از داخل سوکت و نه از روی تخته به بیرون بپرد.

چرخانیدن دستک را تا جایی ادامه دهید که اثر کاملا واضح و عمیقی روی تخته باقی گذارد.( اما نه به آن مقداری که واقعا تخته را سوراخ نماید!)

ایجاد شکاف :

آخرین قدم در راستای آماده سازی وسایل آتش افروزی به این روش، بریدن و ایجاد یک شکاف  در لبه کناری سوراخ حفر شده بر روی تخته میباشد. این شکاف باید صاف و صیغلی و با سطح مقطعی به شکل مثلث باشد. اندازه آن هم تقریبا باید حدود یک هشتم سطح کل دایره کاسه که توسط چرخش دستک بوجود آمده، در نظر گرفته شود. این شکاف از لبه تخته شروع شده و فقط تا وسط کاسه ادامه می یابد.(بیشتر از وسط را برش ندهید)

برش باید تمیز و صیغلی باشد

آمادگی جهت افروختن آتش :

تمامی مواد سوختی مورد نیاز برای مراحل مختلف افروختن آتش، باید از قبل انتخاب و در دسترس آماده باشند. این مواد عبارتند از:

1- آتشگیر اولیه یا (Tinder) : که میتوان آن را بصورت دسته ای سبک و پوش خورده شکل داده و دردست گرفت. مزیت این کار در اینست که توده آتشگیر،پخش و پلا نشده و خورد نمی شود . برخی از این گونه آتشگیر ها عبارتند از: تراشه های پوست درخت غان، تراشه هایی از صمغ کاج یا برگهای خشک سوزنی کاج(ترجیها آغشته به صمغ)، تراشه و پوشال خشک چوبهای دیگر، علف خشک و….

2- آتشگیرثانویه یا (Kindling) : ترکه هایی با کمترین قطر ممکن. حد اکثر به قطر یک مداد.

3- هسته اصلی یا (Squaw wood): چوبهایی با قطر یک مداد تا حداکثر 7سانتیمتر

4- توده هیزم آتشگیر یا (Bulk Wood): که عبارتست از کنده های چوبی با ابعاد مختلف و بزرگ.

ابتدا ، آتشگیر ثانویه و هسته اصلی آتش خود را به شکل تی پی* (Teepee)  بر قرار نمایید.

مقداری چوب، با اندازه چوبهای هسته اصلی و همچنین توده هیزم باید بطور مرتب در نزدیکی محل آتش افروزی در دسترس قرار گیرند تا با روشن شدن آتش مورد مصرف واقع گردند. پس از این مرحله باید آتشگیر اولیه خود را آماده نماییم.

اهمیت بیش از حد ی که برای آماده سازی دسته آتشگیر اولیه ای که بتوان توسط ذغال آتشزنه اولیه (Starter Coal) آن را مشتعل نمود قابل بیان نیست!

پوست درخت غان نمونه خوبی به شمار میرود. به راحتی شعله ور می شود. حتی زمانی که مرطوب باشد، ‌بدون هیچ آماده سازی بخصوصی، با نزدیک کردن شعله کبریت و یا فندک به آن شعله ور می گردد. اما در این روش ( اصطکاکی)و با استفاده از خاک ذغال حاصل از اصطکاک، اگر بخوبی آماده نشود، تنها عایدی ما دود خواهد بود و هیچگاه شعله ای بدست نخواهد داد.

آتشگیر اولیه باید کاملا خشک و عاری از هر گونه رطوبت باشد. برای آماده سازی آن، باید مواد سازنده را در دست بصورت غلطکی چرخانیده و مواد را چلانید تا زمانی کی به صورت الیافی نرم در آید.

در اثر این عمل، تراشه های بسیار نازکی پدید خواهد آمد که براحتی مشتعل شده و باعث به آتش کشیدن تمامی دسته می شود.

این روش آماده سازی آتشگیر اولیه، که باعث موفقیت در آتش افروزی به روش اصطکاکی می شود، همچنین بطور قابل ملاحظه ای امکان افروختن آتش در شرایط آب و هوایی مرطوب را بوسیله کبریت ،فندک و یا سایر منابع آتشزا ، افزایش می دهد.

وقتی دسته آتشگیر اولیه آماده شد، آن را داخل تی پی که ساخته اید  قرار دهید. سپس با استفاده از انگشت اشاره خود ، یک گودی و فرو رفتگی در وسط آن ایجاد کنید. این گود رفتگی باید به اندازه ای باشد که خاک ذغال حاصل از سایش دستک را بتوانیم داخل آن بریزیم. قسمتی از آتشگیر را کنار می گذاریم. از این قسمت کنار گذاشته شده ، پس از تهیه ذغال و ریختن آن در حفره ، برای پوشانیدن روی حفره استفاده می کنیم.

توجه داشته باشید که دسته آتشگیر اولیه باید آنقدر بزرگ باشد که بتواند حرارت کافی برای شعله ور شدن آتشگیر ثانویه ( که خود باعث اشتعال چوبهای قطورتر می شود.) را تولید نماید.

افروختن آتش:

با رجوع به دستوراتی که در بخش( شروع کار) عنوان شد، کار را شروع می کنیم. رمز موفقیت در انجام صحیح و کنترول شده و قدم به قدم مراحل کار می باشد.

آرام و عمیق تنفس کنید. عجله را از خود دور نمایید. اولین کار ، قرار دادن یک تکه پوست نازک درخت و یا یک برگ سبز زیر تخته اجاق و در قسمت شکاف ایجاد شده می باشد. اینکار برای هدر نرفتن خاکه ذغال تولید شده روی شکاف تخته می باشد.

چرخانیدن دستک توسط کمان را به آرامی و با تمرکز شروع نمایید. به تدریج سرعت چرخش و فشار وارده بر روی دستک را افزایش دهید تا سیستم آتش افروزی شروع به گرم شدن نماید. پس از مدتی مقدار کمی خاکه ذغال در شکاف شروع به جمع شدن می کند و همین جور مقدار کمی دود نیز تولید خواهد شد. بزودی ، مقدار ذغال و دود افزایش قابل ملاحظه ای خواهد یافت. با مشاهده این وضعیت، سرعت چرخش و همچنین فشار وارده بر روی دستک را بمدت 30 تا 45 ثانیه افزایش دهید. سپس چرخانیدن دستک را متوقف نموده و بررسی نمایید که آیا دود از خاکه ذعال تولیدی ساطع می شود یا خیر؟( توجه داشته باشید که نباید دستک را از روی تخته بلند نموده یا جا به جا نمایید.) اگر جواب منفی بود، عمل چرخانیدن را از سر گرفته و ادامه دهید. زمانی که حلقه دود متناوب و ادامه دار روی خاکه ذعال پدید آمد، شما آماده افروختن آتش هستید!!

به صورتی بسیار آرام به ذغال تشکیل شده بدمید و مقداری فرصت دهید تا به ذغال واقعی و بر افروخته تبدیل گردد. پس از اینکه ذغال تشکیل شد،‌تخته را از روی آن برداشته و به کناری بگذارید. سپس با کمک تیغه جاقو و یا یک تکه چوب یا هر وسیله ممکن، باید بتوانید این ذغال را به داخل حفره ایجاد شده در آتشگیر اولیه منتقل نمایید.

سپس، آن قسمت از آتشگیر اولیه را که جداگانه کنار گذاشته بودید، ‌به آرامی روی حفره به صورتی قرار دهید که روی ذغال را بپوشاند. اطمینان حاصل نمایید که الیاف چوبی با توده ذغال در تماس هستند اما مراقب باشید که با فشرده سازی بیش از حد الیاف روی ذغال و در اطراف آن، توده ذغال را چند تکه و پخش نسازید.

حال شروع به دمیدن بسیار ملایم به دسته آتشگیر اولیه کنید. زمانی که ذغال به سرخی گراییده و آتشگیر شروع به دود کردن نمود، شدت دمیدن را افزایش دهید. زمانی که مقدار زیادی دود ایجاد شد، به شدت به توده بدمید تا ناگهان شعله در آن پدیدار شود. به دمیدن خود ادامه دهید تا زمانی که آتشگیر ثانویه و هسته اولیه نیز مشتعل شوند.

توجه: پوشانیدن روی خاکه ذعال توسط خرده چوبهای خشک( مثل پوشال ، تراشه های رنده و …)، سبزه های خشک جنگلی، و یا خاکه ذغال اضافی ، به عنوان بزرگ کننده و توسعه دهنده ذغال(Coal Extender) باعث تشکیل ذغالهای بزرگتر شده و در نتیجه درصد موفقیت را در شرایط مرطوب و یا کمبود آتشگیر اولیه قابل قبول و ایده آل ، افزایش قابل ملاحظه ای می دهد.

برای این کار، توجه نمایید که مواد را پس از انتقال خاکه ذغال به داخل حفره آتشگیر اضافه نمایید.

در اینجا این مبحث پایان می یابد. اما ذکر چند نکته را لازم می دانم:

در عمل ، و زمانی که در دنیای واقعی ،‌مشغول جمع آوری مواد اولیه هستید و یا مشغول ساخت لوازم و یا خود آتش افروزی و… درسهای زیادی را فرا خواهید گرفت که تجربیات شخصی شما خواهند گردید.

آنچه که مسلم است ، در چندین کوشش اولیه ،‌موفقیتی کسب نخواهید کرد.(احتمالا!)

لازم است که عامل یا عواملی را که جلوی موفقیت شما را در عمل میگیرند، شناسایی، بررسی، و برطرف نموده و دوباره و چند باره کار را شروع نمایید.

وقتی یکبار در شرایط مناسب و دلخواه موفق به تولید ذغال شدید، تمرینات خود را در شرایط سخت تر و غیر متعارف تر از سر گیرید تا در شرایط واقعی و دشوار درصد موفقیت خود را بالا تر برده و مهارتهای خود را افزایش دهید.

کل جریان عمل آتش افروزی بروش اصطکاکی، آسان نیست !! اما رضایت حاصل از موفقیت در آن ، ارزش تلاش برای موفقیت را دارد و خاطره بدست آوردن این تجربه جدید و نه چندان آسان ، در تمام زندگی همراه شما خواهد ماند………

*یک توضیح خارج از متن در اینجا ضروری می نماید: تی پی یا آن چیزی که در ایران اغلب به نام چادر سرخپوستی شناخته می شود ،‌عبارتست از پارچه و یا پوستی (نوع اصلی آن از جنس پوست بوفالو بوده است) که بر روی پایه هایی از تیرهای چوبی که بصورت مخروطی شکل چیده شده بودند کشیده می شده است. در مورد تی پی و تکنیک ساخت آن اگر انشا الله عمری باقی بود،‌حتما مطلب کاملی را خواهم نوشت. در متن حاضر، همانگونه که از شکل 6 پیداست، منظور نگارنده از بر قرار نمودن آتش به شکل تی پی، برپا نمودن آتش گیرها به شکل یک مخروط تو خالی و در نظر گرفتن یک سوراخ ورودی می باشد.