مواردى وجود دارد که نمى‌توان از تنفس دهان به دهان استفاده نمود. این موارد عبارتند از:
– اگر دهان و بینى مصدوم هر دو جراحت شدید برداشته باشد.
– اگر مصدوم در جائى تنگ در حالى‌که صورتش رو به پائین است گیر کرده باشد.
– اگر مصدوم دائماً استفراغ مى‌کند.
– موارد مسمومیت که سم دورا دور دهان مصدوم را آلوده نموده و ممکن است براى امدادگر خطرناک باشد.
در این گونه موارد دو روش وجود دارد روش هولگر نیلسن و روش سیلوستر، البته این روش‌ها به اندازه روش دهان به دهان مؤثر نیستند. از روش سیلوستر در مواردى که مصدوم با صورت رو به پائین در جائى گیر کرده یا مصدوم دائماً استفراغ مى‌کند، نمى‌توان استفاده نمود. و هم‌چنین در مواردى که جراحت‌هاى شدید روى بازو و سینه مصدوم وجود دارد این دو روش قابل استفاده نیست.
در هر دو روش از وارد آوردن فشار روى سینه (از عقب یا جلو) براى خارج نمودن هواى شش‌ها و پس از آن بردن بازوهاى مصدوم به بالا و طرفین براى باز شدن شش‌ها، استفاده مى‌شود. همان‌طور که در مورد روش‌هاى عادى نجات زندگى گفته شد، هنگامى که از این دو روش براى نجات زندگى کودکان استفاده مى‌کنید بایستى فشار آرامتر و سرعت عمل بیشتر باشد.
– آزمایش واکنش:
اگر روش‌هاى نجات زندگى موفقیت‌آمیز بوده باشد رنگ و روى مصدوم باز مى‌شود (به مبحث کمک به گردش خون مراجعه شود). اگر پس از چهار تنفس اول بهبودى در وضعیت مصدوم مشاهده نشد به احتمال زیاد راه تنفس او بسته است (به مبحث شیء خارجى در گلو مراجعه شود).
– روش هولگر نیلسن:
بعد از روش تنفس مصنوعى دهان به دهان این روش نسبت به سایر تکنیک‌ها ارجحیت دارد زیرا زمانى‌که مصدوم با صورت به زمین افتاده است با این روش مى‌توان راه تنفس او را باز نگهداشت. اما اشکال بزرگ این روش این است که تا وقتى مصدوم در این حالت قرار دارد کمپرس قلب غیرممکن و مشاهدهٔ نشانه‌هاى بهبودى یعنى باز شدن رنگ و رو به آسانى امکان‌پذیر نیست.
۱. هنگامى‌که مصدوم با صورت بر روى یک سطح صاف و سخت (مثل آسفالت) افتاده است، سر مصدوم را کمى بالا گرفته دست‌هاى او را روى هم بگذارید. سر را به‌یک طرف بچرخانید و چانه را روى دست‌ها قرار دهید، سر را به عقب خم کرده و فک را به جلو بکشید به‌طورى که راه تنفس مصدوم باز شود.
۲. در کنار سر مصدوم روى یکى از پاهاى خود زانو بزنید. بایستى کف پاى دیگر شما چسبیده به آرنج مصدوم باشد. دستان خود را پشت مصدوم روى کتف‌ها قرار دهید به‌طورى که شست‌هاى شما در دو طرف ستون فقرات قرار گیرد.
۳. آرنج خود را راست کنید تنه خود را آنقدر به جلو بکشید تا بازوان شما کاملاً حالت عمودى پیدا کند و در این حال تدریجاً به‌مدت ۲ ثانیه به پشت مصدوم فشار وارد آورید. این کار باعث مى‌شود که هواى ریه‌هاى مصدوم خارج شود.
نباید:
آنقدر فشار دهید که به ریه یا اندام‌هاى داخلى صدمه‌اى وارد شود.
۴. تنهٔ خود را به حالت اول برگردانید. دست‌هاى خود را به طرفین باز کنید و لباس مصدوم را از ناحیه آرنج بگیرید، بازوهاى مصدوم را تا آنجا که به کتف او فشار وارد نشود بلند کنید و به مدت ۳ ثانیه نگه‌دارید. این عمل موجب تنفس خواهد شد.
نباید:
بازوها را زیادى بکشید.
۵. بازوهاى مصدوم را پائین آورید و مجدداً دست‌هاى خود را پشت او بگذارید و مجدداً شروع به فشار دادن کنید این کار یعنى وارد آوردن فشار به پشت و کشیدن بازوها به طرفین را با سرعتى معادل ۱۲ دور در دقیقه انجام دهید؛ هر دور باید حدود ۵ ثانیه طول بکشد.
۶. پس از چهار دور، ضربان قلب را آزمایش کنید (به مبحث کمک به گردش خون مراجعه شود). اگر قلب ضربان داشت به کار خود ادامه دهید اما اگر نداشت مصدوم را به پشت برگردانید و عمل کمپرس سینه را انجام دهید و سپس براى تنفس مصنوعى از روش سیلوستر استفاده کنید.
۷. به محض آنکه مصدوم شروع به تنفس به‌صورت عادى نمود، مصدوم را در وضعیت بهبود قرار دهید (به مبحث وضعیت بهبود مراجعه شود).
– روش سیلوستر:
اگر به دلایلى که گفته شد، نمى‌توانید از تنفس دهان به دهان استفاده کنید و اگر مصدوم به پشت در جائى گیر کرده باشد یا آنکه اجباراً باید او را براى انجام کمپرس قلب برگردانید، چون در این‌گونه موارد به‌کار بردن روش هولگرنیلسن امکان‌پذیر نیست، بایستى از روش سیلوستر استفاده کنید.
– روش کار:
۱. مصدوم را به پشت روى یک سطح صاف و محکم بخوابانید. هر شیئى خارجى را از دهان او خارج کنید. یک بلوز تا شده یا بالش کوچک زیر شانه‌هاى او قرار دهید تا سر کاملاً به عقب خم شود و راه تنفس باز بماند (به مبحث باز کردن راه تنفسى مراجعه شود).
۲. بالاى سر بیمار زانو بزنید، مچ دست‌هاى او را بچسبید و دست‌هاى او را روى یکدیگر بر سینه قرار دهید. تنهٔ خود را به جلو بکشید و پشت خود را راست کنید و روى قسمت پائین سینه مصدوم به‌تدریج و یکنواخت به‌مدت ۲ ثانیه (همانند آنچه که در روش هولگرنیلسن گفته شد) فشار وارد آورید.
۳. فشار را قطع کنید، تنه خود را عقب بکشید و روى زانوهاى خود تکیه کنید. بازوهاى مصدوم را تا آنجا که امکان دارد به طرفین و بالا بکشید و این دو عمل را به‌صورت ریتمیک، پشت سرهم و منظم با سرعت ۱۲ بار در دقیقه انجام دهید.
۴. پس از چهار دور، ضربان مصدوم را آزمایش کنید اگر قلب به‌طور عادى مى‌زد به‌کار خود ادامه دهید تا تنفس به حالت عادى برگردد. ولى اگر قلب ضربان نداشت عمل کمپرس سینه را شروع کنید (به مبحث کمک به گردش خون مراجعه شود) و دائماً واکنش مصدوم (نبض و رنگ چهره) را چک کنید، اگر واکنشى نشان نداد هم‌چنان نجات زندگى را با ۱۵ کمپرس و ۲ تنفس به روش سیلوستر ادامه دهید.
۵. به محض آنکه تنفس مصدوم به حالت عادى برگشت او را در وضعیت بهبود قرار دهید. (به مبحث وضعیت بهبود مراجعه شود).
– روش سیلوستر با دو امدادگر:
اگر دو امدادگر در محل حاضر باشند یکى از آنها مى‌تواند روش سیلوستر و آزمایش نبض را انجام دهد و دیگرى مى‌تواند با جلو کشیدن فک‌هاى مصدوم راه تنفس را باز نگه‌دارد و اگر لازم شد عمل کمپرس سینه را انجام دهد.
نظرات بسته شده است.