مردم روستایی سیستان از قرن‌ها پیش برای ساختن بندها و لایروبی رودخانه و انهار بزرگ، دو ماه از سال را با رضایت کامل به بیگاری می‌پردازند که به گویش محلی آن را «اشر» یا «حشر» می‌گویند، از این رو در هنگام لایروبی به منظور افزایش نیروی کار کشاورزان، یکی از آنان از میان جمعیت با صدای بلند (در هنگام خستگی) اظهار می‌دارد:
این نوح نبی، کرم از علی هر کس محمدی است، غلام علی
هر که آقایش علی یه به آواز جلی بگه یا علی
پس از اینکه همه پاسخ دادند و گفتند «یا علی»، همان شخص مجدداً اظهار می‌دارد: لال نگردی بلندتر بگک یا علی. سپس جمعیت با صدای بلندتر می‌گویند «یا علی!». مجدداً اظهار می‌دارد:
بارها گفت محمد که علی جان من است که به جان علی و نام محمد صلوات
بعضی اوقات نیز چنین می‌گویند:
برش برش ذوالفقار جهنم است پای کوه
کشته است برزگر خاکسار توان بده تیشه کو، آلو کو
عده‌ای نیز در هنگام لایروبی و کارهای گروهی این ترانه را می‌خوانند:
او ور سر سنگ قلقلی می‌خوانه بلبل سر شاخ یا علی می‌خوانه
اگه خسته جانی بگو یا علی اگه ناتوانی بگو یا علی
