ساختمان اولیهٔ این مسجد، احتمالاً در سال‌هاى اولیهٔ اسلامى، در خلال فتح جزایر و بنادر ایران به دست عمرو بن عاص و به امر او در روستاى گوشهٔ قشم ساخته شده است. این مسجد در سال ۲۴۴ هجرى قمرى یک بار تعمیر شده، و در سال ۷۳۶ هجرى قمرى بر اثر زلزله منهدم شده است. پس از چندى، در سال ۷۳۷ هجرى قمرى توسط سلطان فتح‌اللّه نوادهٔ سلطان محمود که احتمالاً یکى از پادشاهان هرمز و یا لارستان بوده، تجدید بنا گردیده است. در محوطهٔ اطراف مسجد، گورستان وسیع و نخلستان‌هاى متعدد جلب توجه مى‌کنند. در کنار مسجد برخ، یک برکهٔ دراز به صورت شمالى و جنوبى وجود دارد. تا سال ۱۳۰۰ هجرى قمرى، این مسجد در مرکز روستا قرار داشت و به عنوان مسجد جامع از آن استفاده مى‌شد.
محراب مسجد در قسمت شمالى واقع شده است. در بالاى محراب آثار قابى از گچ دیده مى‌شود که در حدود ۱ متر ارتفاع و ۱/۵ متر طول دارد. در حال حاضر فقط یکى از اضلاع این قاب بر روى دیوار باقى مانده است و سه ضلع دیگر آن فرو ریخته است؛ ولى هنوز آثار آن پابرجاست.
در این مسجد، لوحى از چوب وجود داشته است که تاریخ بنا، انهدام و تعمیر مسجد بر روى آن قید شده بوده است. این لوح به تهران منتقل شده و در یکى از موزه‌ها نگهدارى مى‌شود.
نظرات بسته شده است.