بقایای این بنا بر بالای تپه باستانی شوش، در استان خوزستان واقع گردیده و در طی حفریات باستان شناسی فرانسوی کشف شده است . با توجه به بقایای برجای مانده، مسجد مزبورء از نوع شبستانی ستوندار با صحن مرکزی و حصار خارجی بوده است . این مسجد، 65/55 متر طول و 25/45 متر عرض ( به نوشته میرعابدین کابلی حدود 60×70 متر ) داشته و دیوارهای آن از خشت خام بوده و تنها در پی ریزی های آن از آجر استفاده شده بوده است . دیوار خارجی مسجد به فاصله هر 60/7 متر دارای پشتیبان هایی بوده است . پشتیبان های اضلاع و گوشه ها، به جز گوشه شمال شرقی که مناره در آن واقع بوده، چهارگوشه بوده اند . مدخل مسجد در دیوار شمالی و در برابر آن، چهار پله قرار داشته است . جانب قبله مسجد، تالاری ستوندار- چهار ردیف 9 ستونی- با ستون های مدور آجری و در سه جانب دیگر مسجد، رواقی با دو ردیف ستون وجود داشته است . به علت ویران شدن مسجد، اطلاع دقیقی از طاق ها و قوس های مسجد در دست نیست . با این حال به نظر می رسد که ارتفاع ستون ها به چهار تا پنج متر می رسیده و توسط طاق هایی به همدیگر متصل می شده و پوشش گنبدی بر روی آنها قرار می گرفته است . قوس های بالای ستون ها غالبا با گچبری هایی زینت می شده اند و احتمالا در قسمت بالای این قوس ها، کتیبه هایی از آجر تراشیده و به خط کوفی تعبیه شده بوده که آثاری از آنها در حاشیه جنوب شرقی حیاط به دست آمده است . از محراب مسجد اثری به دست نیامده است . در گوشه شرقی مسجد، بقایای مناره ای با راه پله مارپیچ کشف شده است . رمان گیرشمن- باستان شناس و حفار این مسجد – آن را مربوط به قرن اول هجری می داند؛ اما میرعابدین کابلی به استناد به شواهد معماری و باستان شناسی، بنای مذکور را از آثار قرن سوم و چهارم هجری می داند که بر روی آثاری از مسجد کهن تری – احتمالا مربوط به قرن اول هجری – بنا شده است .
