منطقه شکار ممنوع لشگرگاه، قاین

نام انگلیسی:  Lashgargah hunting prohibited region     نام فارسی :  منطقه شکار ممنوع لشگرگاه

منطقه لشگرگاه به استناد بند "و" ماده 6 قانون حفاظت و بهسازی محیط زیست از تاریخ 15/8/90 و شماره روزنامه رسمی 19538 مورخ 16/1/91 به مدت 5 سال به عنوان منطقه شکار ممنوع به تصویب سازمان حفاظت محیط زیست رسیده است. مساحت منطقه 11900 هکتار و بین 11 34 58 طول غربی تا 45 46 58 طول شرقی و 45 50 33 عرض جنوبی تا 56 5 34 عرض شمالی واقع گردیده است.

حدود اربعه

شمالاً: در امتداد خط الرأس جغراقیایی مرز گناباد- قاین

شرقاً: به انتهای اراضی کشاورزی روستاههای بیناباج و ثغوری، خانیکوک ، اسفیان ، گزدمو

جنوباً: درمسیر راه خاکی گزدمو به کلاته سری بعد از متنهی الیه اراضی کشاورزی.

غرباً: به منتهی الیه اراضی کشاورزی روستاههای خنج ، دره باز و مرز سیاسی شهرستانهای قاین و سرایان.

پوشش گیاهی

با توجه به جهت ارتفاعات، آب و هوا و منابع آبی که شرح آن گذشت پوشش گیاهی متنوعی در منطقه کوهستانی وجود دارد. در کف دره ها که آب جریان دارد یا از رطوبت کافی برخوردار است گیاهان آبدوست از قبیل پونه، بارهنگ ، پده، بید، گز، نسترن وحشی، ثیل کبیر، نیزار، شیرین بیان خارشتر ، و … میروید . در مناطق خشک و بالای ارتفاعات ، بادامشک، بنه، انجیر ، تنگرس ، نوعی زالزالک، درمنه، ، افدرا، افربیا، سریش، ریواس، ، گل جالیز ، کمای آنقوزه ، زیره سیاه ، اسپند ، گل گاو زبان ، گل عقربی، پیچک ، چوبک ، کاکوتی ، تلخ بیان ، اسپرس ، علف هفت بند ، کلاه میر حسن، بومادران ، گون ، شکر تیغال ، کنگر، کماکندل، باریجه، بومادران، ورث، سوسن، زنبق، شقایق، لاله، کور، بابونه، داوودی، کاسنی و دیگر گونه های بالش وش و علفی یک ساله و دوساله و گونه های خشبی دیده میشود. در دامنه ارتفاعات وجود لکه های سبزی از دور مشاهده می شود که وجود گیاهانی از قبیل بید، نسترن وحشی، ثیل کبیر، لویی، و بعضی از گونه های گرامینه آبدوست، که نشان از لکه های آبخیز در دل کوه می باشد. تراکم پوشش گیاهی به جهت عوامل مختلف ذکر شده از فقیر تا متوسط و انبوه ( بصورت لکه ای ) مشاهده می گردد. مراتع را غالبا" میتوان در سه کلاس ضعیف، متوسط و خوب( بصورت لکه ای ) دسته بندی کرد. قلل اطراف روستای دره باز ( غرب منطقه )محیط مساعدی جهت چرای وحوش می باشد. در بعضی مناطق به علت چرای بیشتر از حد ، گیاهان مهاجم از قبیل سپند ، ورک پوشش بومی منطقه را دگرگون کرده، در مراتع ضعیف گونه های مهم در خطر انقراض بوده و بطور کلی پوشش گیاهی در خطر تهدید قرار دارد .

حیات وحش

گونه های جانوری متنوعی در منطقه زیست می کنند. گونه شاخص منطقه قوچ و میش اوریال ( ناخالص ) میباشد که در سرتاسر منطقه پراکنده است. فاکتورهای شرح داده شده در بند 5 بر پراکنش، تراکم، زیستگاههای فصلی، قلمرو، محل گدار و دیگر فاکتورهای حیات وحش منطقه تأثیر گذاشته است از مهمترین این شاخصه ها ارتفاع، وزش باد و اشکال زمین شناختی است مثلا" قوچ و میش در اوایل بهار دامنه ها و پایین دست ارتفاعات غربی لشکرگاه را برمی گزیند، در اواخر بهار و فصل تابستان دامنه ها و ارتفاعات شرقی لشکرگاه را انتخاب میکند همچنین در فصل پاییز و زمستان دامنه های غربی و شمالغربی منطقه را می پسندد ( البته ورود شکارچیان غیر مجاز و صدای شلیک گلوله باعث فرار و آشفتگی زیستگاهی میگردد و متأسفانه این مورد جزو فاکتورهای منفی و تأثیر گذار در نحوه پراکنش این حیوان میباشد ) . وجود غارها و حفره های طبیعی دامنه های غربی مأمنی برای زمستان گذران قوچ و میش است مثل غار بتون که محل امنی جهت پناه گله های قوچ و میش در روزهای بارانی و برفی است. یا غار اژدها ( چرمه ) کلنی کبوتر چاهی است.

حیات وحش منطقه شامل خرگوش ، روباه ، شغال ، گرگ، زرده بر، گربه وحشی، خارپشت ، خفاش ، حفار ، جربیل، پایکا، ول، قوچ اوریال ناخالص (هیبریدی از قوچ اوریال خالص و احتمالا" قوچ افغان)، دلیجه ، شاهین ، عقاب طلایی، سبز قبا ، زنبور خوار ، انواع سسک ، طرقه ، هدهد ، کلاغ سیاه ، کلاغ کوهی نوک سرخ ، سار ، انواع گنجشک ، جغد ، قمری ، کبوتر چاهی ، کبک ، تیهو ، زاغی ، چکاوک ، سهره ، کمرکلی ، دم جنبانک، زرده پره، بزمچه، آگاما، گکوی ، انواع مارها ( جعفری ، افعی، کبری ، تیرمار ، قیطانی )، قورباغه، وزغ، سیاه ماهی، گامبوزیا، خرچنگ سیاه…