این حیوان در راسته فردسمان قرار دارد و شباهت زیادی به الاغ دارد ولی قدری از آن بزرگتر است. گورخر ایرانی بر خلاف گورخر آفریقایی بدن راه راه ندارد و رنگ پشت آن زرد تمایلی به نارنجی، پایین بدن، پهلوها و کفلها سفید متمایل به زرد است. یال سیاهرنگی بر روی گردن و نوار قهوهایی تیرهایی در پشت است که تا دم ادامه دارد. از مشخصههای بارز آن وجود تکهای پوست گردو سیاه رنگ در سطح داخلی دستها است که باعث شناسایی آن میشود.
این حیوان در گذشته به تعداد زیاد در حاشیه کویر مرکزی از طبس تا سمنان، جنوب ورامین، نزدیک قزوین، دشتهای مجاور کلاه قاضی و گاوخونی در استان اصفهان، بافت و سیرجان در استان کرمان، نیریز در استان فارس، ابرقو و هرات در استان یزد و مناطق مرزی سرخس وجود داشته است. ولی در حال حاضر تعداد بسیار کمی از آن فقط در مناطق حفاظت شده توران و بهرامگور و منطقه مرزی سرخس باقی مانده است. براثر تعقیب و شکار آن به وسیله موتورسیکلت و اتوموبیل، تخریب زیستگاه، اشغال آبخورها نسل آن به شدت در معرض خطر نابودی است به طوریکه هم اکنون نام آن لیست CITES قرار دارد.
زیستگاه این حیوان به طور کلی دشتها، تپه ماهورهای کوتاه، درمنهزارها، تانحزارها، قیچزارهای بلند واقع در مناطق بیابانی و استپی است. در روز فعال است و بیشتر صبح زود و عصر مشاهده میشود. گورها به صورت اجتماعلی زندگی میکنند و حس بینایی، بویایی و شنوایی بسیار قوی دارند. همچنین وابستگی زیادی به آب دارند و از گیاهان مرتعی استفاده میکنند. در اواخر خرداد ماه جفتگیری میکنند و طول عمر آنها حدود 40 سال است.
مهمترین زیستگاه گور در ایران , منطقه حفاظت شده بهرام گور است . گورخر که مهمترین گونه جانوری در منطقه بهرام گور است مهاجرت های کوتاهی در این منطقه در فصول مختلف سال انجام می دهد. کاهش بارندگی، احساس ناامنی و تداوم خشکسالی از جمله عواملی است که مهاجرت این حیوان را افزایش می دهد. مهاجرتهایی که براثر این عوامل رخ می دهد می تواند تأثیرمرگ بار بر نسل گورخر در منطقه حفاظت شده بهرام گور برجای بگذارد. از گله های گورخر که پیشتر در این منطقه به صورت دستجمعی حرکت می کردند اکنون خبری نیست و براساس آمار موجود تنها ۱۰۰ رأس گور در این منطقه زندگی می کنند .
نظرات بسته شده است.